همه چیز در مورد اتیسم شدید و تفاوت های آن

چه چیزی اوتیسم شدید را اینقدر چالش برانگیز می کند؟ افراد مبتلا به اوتیسم سطح 3 نسبت به همسالان خود به حمایت بیشتری نیاز دارند. علائم آنها بارزتر است و عملکرد روزانه آنها را تا حد زیادی تحت تأثیر قرار می دهد. چالش ها شامل مشکلات اجتماعی، مشکل در ارتباط کلامی و غیرکلامی و رفتار خشک می باشند. درمان‌های اوتیسم شدید در دسترس بوده و زمانی مؤثرتر هستند که زودتر اجرا شوند.

اوتیسم کم عملکرد چیست؟

تفاوت بین اوتیسم با عملکرد بالا و اوتیسم کم عملکرد، رفتار است. اوتیسم کم کارکرد باعث رفتارهایی می شود که توانایی انجام زندگی روزمره را مختل می کند. کودکان مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا توانایی های مشابهی با همسالان معمولی خود دارند.

این امر به ویژه زمانی صادق است که کودک درمان های مداخله ای اولیه را دریافت کند. کودکان مبتلا به اوتیسم با عملکرد پایین به حمایت بیشتری نیاز دارند. آنها برای برقراری ارتباط و مدیریت رفتارهای خود دچار مشکل هستند.

علائم در دوران نوزادی یا اوایل کودکی قابل شناسایی است. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) به موقع به معیارهای رشد عصبی نرسیده یا هرگز نخواهند رسید. این کودکان در آرام کردن خود، ایجاد پیوندها و صحبت کردن با تاخیر مواجه می شوند. آنها معمولاً چالش های ارتباطی و رفتاری شدیدی را تجربه می کنند.

کودکان مبتلا به اوتیسم کم عملکرد برای انجام فعالیت های روزمره زندگی خود مشکل دارند. آنها معمولاً در بیشتر فعالیت ها به کمک نیاز دارند. کودکان مبتلا به اوتیسم شدید بیشتر احتمال دارد که به بیماری های همراه مبتلا شوند. این بیماری ها عبارتند از سندرم X شکننده، توبروس اسکلروزیس و صرع.

حتما مطالعه کنید : آشنایی کامل با عمر کودکان اوتیسم

تفاوت های اوتیسم کم عملکرد با اوتیسم با عملکرد بالا

هیچ دو کودک مبتلا به ASD علائم مشابهی را تجربه نمی کنند. در عوض، پزشکان کودکان را بر اساس شدت در یک طیف قرار می دهند.

سندرم آسپرگر در حال حاضر "مربوط به اوتیسم" در نظر گرفته می شود. کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر بالاترین عملکرد را در طیف اتیسم دارند. کودکانی که مهارت های ارتباطی و کنترل رفتاری محدودی دارند، اوتیسم عملکرد پایین دارند.

سه سطح اوتیسم

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، (DSM-5) اتیسم را به چند سطح دسته بندی می کند. سطح یک بالاترین رده عملکردی است. کودکان مبتلا به اوتیسم سطح 1 نیاز به حمایت دارند اما می توانند انواع مهارت های اجتماعی را بیاموزند. آنها معمولاً قادر به داشتن سطحی از استقلال هستند. افراد مبتلا به اوتیسم سطح 2 دارای نقایص کلامی، اجتماعی و رفتاری هستند. حتی با وجود کمک، ممکن است با این رفتارها مشکل داشته باشند. اوتیسم سطح 3 شدیدترین و کم عملکردترین دسته است. افراد مبتلا به اوتیسم سطح 3 در معاشرت، صحبت کردن و برقراری ارتباط غیرکلامی با مشکل بسیار زیادی مواجه هستند. این کودکان در موقعیت های خارج از ناحیه آسایش خود پریشانی زیادی را تجربه می کنند.

علائم اوتیسم شدید

پزشکان می توانند علائم اوتیسم کم کارکرد را از همان دوران نوزادی شناسایی کنند. علائم قابل توجه تر در سنین پیش دبستانی دیده می شوند. دانشمندان موارد زیر را با عنوان فهرست علائم اعلام می کنند:

اختلال در تعامل اجتماعی

تعاملات اجتماعی برای کودکان مبتلا به اوتیسم شدید از دشوار تا تقریبا غیرممکن متغیر است. برخی از کودکان به نقاط عطفی می رسند و سپس پسرفت را تجربه می کنند. مهارت های کسب شده در سنین سه تا پنج سالگی بیشترین پسرفت را شامل می شوند. برخی از کودکان نیز هرگز این مهارت ها را توسعه نخواهند داد.

کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب به اشتباه به عنوان افراد بدون همدلی برچسب گذاری می شوند. محدوده عاطفی محدود و هوش هیجانی ضعیف آنها می تواند ارتباط را دشوار کند. به ندرت پیش می آید که کودک مبتلا به اوتیسم همدلی نداشته باشد. اگرچه ابراز همدلی می تواند برای آنها مشکل باشد.

پاسخ‌های نامناسب از نشانه‌های بارز اوتیسم کم عملکرد است. کودک مبتلا به اوتیسم سطح 3 ممکن است زمانی که هم سن هایش درد دارند بخندد یا عدم مشارکت را نشان دهد. اکثر کودکان عدم پاسخگویی اجتماعی را نشان می دهند. این می تواند به صورت تماس چشمی محدود، عدم پذیرش دیگران و لبخند زدن نادر، باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً در درک حالات چهره مشکل دارند. مهارت های ارتباط غیرکلامی ضعیف در کودکان کم عملکرد آشکار تر است. حتی زمانی که درد دارند، صورت آنها اغلب بدون تغییر می ماند.

معاشرت با کودکان می تواند به ویژه برای کسانی که دارای اوتیسم عملکرد پایین هستند دشوار باشد. بازی تخیلی می تواند برایشان خسته کننده باشد و برخی دیگر نیز برای حفظ قوانین بازی تلاش می کنند. برخی نیز شرکت در بازی های گروهی را غیرممکن یا خسته کننده می دانند. شروع مکالمات می تواند دشوار باشد و حفظ آنها حتی سخت تر است. برخی از کودکان در محیط های اجتماعی با استفاده از کلمات یا عبارات کوتاه ارتباط برقرار می کنند.

چه در یک بازی باشد و چه در کارهای روتین خانه، تغییر برای کودکان مبتلا به اوتیسم کم عملکرد می تواند دشوار باشد. آنها ممکن است بدون همکاری، مقاوم، منفعل، پرخاشگر یا مخل کننده باشند. این واکنش ها می توانند برقراری و حفظ دوستی ها را سخت کند. بازی موازی جایگزینی برای کودکانی است که در حضورهمسالان خود مضطرب نمی شوند.

مشکلات ارتباطی

مشکل در برقراری ارتباط یکی از اولین نشانه های کودک مبتلا به اوتیسم است. در دوران نوزادی، کودکان اوتیستیک ممکن است صدا در نیاورده یا اشاره نمی کنند. در سن دو سالگی، آنها ممکن است عبارات کوتاه را بیان نکنند. معمولاً کودکانی که برای برقراری ارتباط مشکل دارند دچار عصبانیت های مکرر می شوند.

ناتوانی در نشان دادن گرسنگی، درد یا ترجیحات، ناامیدکننده است. کودکانی که مهارت های ارتباطی محدودی دارند ممکن است به نام خود نیز پاسخ ندهند. والدین یا مراقبان را اغلب نادیده می گیرند. ممکن است به نظر برسد که کودک دو حالت دارد: گوشه گیر و عصبانی.

در سن چهار سالگی، کودک مبتلا به اوتیسم با عملکرد پایین ممکن است غیرکلامی باقی بماند. و البته ممکن است همچنان به تأخیر گفتار یا پسرفت گفتار ادامه دهد. کودکان کلامی ممکن است با لحن یا ریتم غیرعادی مانند آواز یا به طور یکنواخت صحبت کنند. کودک ممکن است مهارت های زبانی خود را توسعه دهد و عبارات را کلمه به کلمه تکرار کند.

معمولاً این حالت بدون آگاهی کودک از آنچه می گوید اتفاق می افتد. به عنوان مثال، ضرب المثل ها برای تکرار بیشتر مورد علاقه هستند. ممکن است کودکی بارها و بارها بگوید "تو نور چشم منی" بدون اینکه معنی این عبارت را بفهمد. آنها همچنین ممکن است ضرب المثل ها را به معنای واقعی کلمه بگیرند. عباراتی مانند "هوا گرگ و میش است" می تواند ترس یا سردرگمی شدید آنها را برانگیزد.

کودکان اوتیستیک کم عملکرد نیز ممکن است زبان بدن و لحن افراد را بدون درک مطلب تقلید کنند. برخی دیگر ممکن است در گفتار و دستورات زبانی مشکل داشته باشند. ایجاد دایره لغات می تواند یک مهارت بسیار دشوار باشد. صرف نظر از توانایی های کلامی یک کودک اوتیستیک، تعداد بسیار کمی از آنها، از صحبت های کوتاه لذت می برند. مختصر صحبت کردن بهترین راه برای صحبت با یک کودک کلامی مبتلا به اوتیسم کم عملکرد است.

اختلال وسواس اجباری، اضطراب و رفتار

کودکان مبتلا به اوتیسم شدید اغلب علائم مرتبط با اختلال وسواس فکری-عملی را نشان می دهند. اضافه بار حسی یا محرومیت، محرک های رایج برای وسواس و اجبار هستند. کودک مبتلا به اوتیسم به گونه ای بازی می کند که افراد سالم ممکن است آن را غیرطبیعی بدانند. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است دسته بندی یا ردیف چیدن اسباب بازی ها را به ساختن داستان ترجیح دهند.

کودک ممکن است وسواس شدیدی به فعالیت نشان دهد. این ممکن است او را از درک اسباب بازی های خود باز دارد. کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است جزئیات را جذاب بیابد، اما برای درک عملکرد مشکل داشته باشد. به عنوان مثال، چرخ‌های چرخان یک ماشین اسباب‌بازی ممکن است ساعت‌ها توجه کودک را به خود جلب کند. در حالی که همان کودک ممکن است عملکرد چرخ ها را برای کمک به حرکت ماشین نداند.

کودک همچنین ممکن است از اسباب بازی ها به گونه ای استفاده کند که برای آن در نظر گرفته نشده اند. او ممکن است از روشن و خاموش کردن سوئیچ یک اسباب بازی الکترونیکی بیشتر از بازی با آن لذت ببرد. این رفتار عموماً تا دبستان ادامه دارد. همسالان معمولی کودک ممکن است تا سن چهار سالگی بتوانند اسباب بازی های خود را درک کنند.

کنترل هیجان برای بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم با عملکرد پایین چالش برانگیز است. آنها اغلب بی قراری می کنند و به سختی می توانند یک جا بنشینند. این می تواند به شکل فعالیت های حرکتی مکرر، تحریک، یا گفتار تکراری باشد. کودکان همچنین ممکن است رفتارهای خودآزار مانند کندن پوست، نیشگون گرفتن یا ضربه زدن به سر را انجام دهند.

آنها اغلب در روال یا مراسم خاصی آرامش پیدا می کنند. تغییرات یا اختلالات اجتناب ناپذیر برنامه می تواند ویرانگر باشد. در این مواقع والدین اغلب متوجه اغراق در رفتارهای دردسرساز می شوند. همچنین ممکن است کودک پسرفت یا عدم کنترل هیجان را تجربه کند.

برخی از کودکان حتی در محیط های کم استرس رفتارهایی مانند ضربه زدن یا تف کردن را از خود نشان می دهند. این کودکان ممکن است در درک دلیل نامطلوب بودن رفتارشان، ناتوان باشند. آنها ممکن است تمایلی به اصلاح رفتارهای خود یا مدیریت هیجان های خود نداشته باشند. برای آنها مهم نیست که به دنبال تأیید شدن توسط مراقبان خود باشند.

حتما مطالعه کنید : برای درمان اوتیسم چکار کنیم ؟

مشکلات پردازش حسی

بسیاری از والدین مشکلات پردازش حسی را از همان ابتدای کودکی متوجه می شوند. کودکان مبتلا به اوتیسم با عملکرد پایین، لمس فیزیکی را آزاردهنده می دانند.

ممکن است متوجه شوید که حرکات فرزندتان شلخته، سفت یا اغراق آمیز است. این امر در کودکان مبتلا به اوتیسم رایج است. کودکانی که مشکلات پردازش حسی دارند برای سازگاری با بدن خود تلاش می کنند. این به دلیل آگاهی بیش از حد از حرکت و احساس است.

تغییر در راه رفتن در هوای مرطوب به هوای صاف، یا از فرش به کف‌های سخت، می‌تواند آنها را مضطرب کند. این کودکان ممکن است آگاهی عمیقی از حواس خود داشته باشند. محرک های لمسی و بصری می توانند بسیار ناراحت کننده باشند. علیرغم حساسیت شدید ، بسیاری از کودکان نسبت به دردهای خود بی توجه هستند.

اغلب، محرک های تحریک ها می توانند در شب تغییر کنند. تغییرات مداوم در غذا و لباس رایج است. این حساسیت‌های در حال تغییر ممکن است باعث واکنش عصبانیت یا ناامیدی شود.