اتیسم سندرم آسپرگر چیست؟
سندرم آسپرگر (Asperger Syndrome) جزو گروهی از اختلالات عصبی است که به اختلالات طیف اوتیسم (ASDs) معروف می باشند. سندرم آسپرگر در انتهای ملایم طیف در نظر گرفته می شود. افراد مبتلا به سندرم آسپرگر برخی علائم اولیه را نشان می دهند:
- مشکل در تعامل اجتماعی
- انجام رفتارهای تکراری
- محکم ایستادن بر روی آنچه فکر می کنند
- تمرکز بر قوانین و روالها
برخی از افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم با عنوان عملکرد بالا طبقه بندی می شوند. اوتیسم با عملکرد بالا به این معناست که این افراد تاخیر در مهارت های زبانی و شناختی که در بسیاری از افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم معمول است را تجربه نمی کنند.
اغلب افراد مبتلا به سندرم آسپرگر دارای هوش طبیعی یا بالاتر از حد طبیعی هستند. علاوه بر این ، افراد مبتلا به این بیماری اغلب می توانند در کلاس های اصلی آموزش ببینند و مشاغل خود را حفظ کنند.
سندرم آسپرگر قابل درمان نیست. تشخیص و مداخله زودهنگام می تواند به کودک در ایجاد ارتباطات اجتماعی ، دستیابی به توانایی های بالقوه و داشتن یک زندگی مولد کمک کند.
حتما مطالعه کنید : تفاوت آسپرگر و اتیسم چیست؟
علائم سندرم آسپرگر چیست؟
علائم در افراد مختلف متفاوت است ، اما کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب بر روی موضوعات محدود و کوچک، تمرکز وسواسی دارند.
به عنوان مثال ، کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است علاقه زیادی به چیزهایی مانند برنامه تردد قطار یا دایناسورها داشته باشند. این علاقه می تواند موضوع گفتگوهای یک طرفه با همسالان و بزرگسالان باشد.
فرد مبتلا به سندرم آسپرگر از تلاش های طرف مقابل برای تغییر موضوع مکالمه بی اطلاع است. این یکی از دلایلی است که ممکن است کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر در تعاملات اجتماعی دچار مشکل شوند.
افراد مبتلا به سندرم آسپرگر قادر به فهم حالات صورت و زبان بدن نیستند. بسیاری از آنها به سختی می توانند احساسات دیگران را تشخیص دهند. بسیار اتفاق می افتد که افراد مبتلا به این بیماری هنگام صحبت با دیگران از تماس چشمی خودداری کنند.
افراد مبتلا به سندروم آسپرگر ممکن است به صورت یکنواخت صحبت کنند و حالات چهره کمی داشته باشند. آنها همچنین ممکن است در تشخیص اینکه چه زمانی باید با توجه به موقعیت ، حجم صدای خود را کاهش دهند دچار مشکل می شوند.
کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است در مهارتهای حرکتی ضروری مانند دویدن یا راه رفتن نیز دچار مشکل شوند. این کودکان ممکن است از هماهنگی کافی برخوردار نباشند و نتوانند کارهای خاصی مانند صخره نوردی یا دوچرخه سواری را انجام دهند.
علت سندرم آسپرگر چیست؟
تغییرات در مغز مسئول بسیاری از علائم سندرم آسپرگر است. با این حال ، پزشکان نتوانسته اند به طور دقیق تعیین کنند که علت این تغییرات چیست.
عوامل ژنتیکی و قرار گرفتن در معرض سموم محیطی مانند مواد شیمیایی یا ویروس ها به عنوان عوامل بالقوه در ایجاد این اختلال شناخته شده اند. پسران بیشتر از دختران به سندرم آسپرگر مبتلا می شوند.
سندرم آسپرگر چگونه تشخیص داده می شود؟
هیچ آزمایشی وجود ندارد که به شما بگوید آیا فرزند شما سندرم آسپرگر دارد یا خیر. در بسیاری از موارد ، والدین تأخیر در رشد یا مشکلات رشدی یا رفتاری را گزارش می دهند. اگر فرزند شما در مدرسه است ، معلم او ممکن است متوجه مشکلات رشدی او شود. این موارد باید به پزشک اطلاع داده شوند.
آنها می توانند فرزند شما را در زمینه های اصلی زیر بررسی کنند:
- رشد زبان
- تعامل اجتماعی
- حالت چهره در هنگام صحبت
- علاقه به تعامل با دیگران
- نحوه برخورد با تغییر
- هماهنگی حرکتی و مهارتهای حرکتی
از آنجا که هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص سندرم آسپرگر وجود ندارد ، مشکل بسیاری از بیماران با سایر مشکلات سلامتی مانند اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) ، اشتباه تشخیص داده می شود. اگر این اتفاق بیفتد ، ممکن است کودک شما نیاز به ارزیابی مجدد داشته باشد تا تشخیص صحیح برای او داده شود.
سندرم آسپرگر چگونه درمان می شود؟
هیچ درمانی برای سندرم آسپرگر وجود ندارد. با این حال ، درمان های مختلفی وجود دارد که می تواند علائم این اختلال را کاهش داده و به فرزند شما کمک کند تا از پتانسیل کامل خود استفاده نماید. درمان اغلب بر اساس علائم خاص کودک انجام می شود و شامل روش‌های درمانی زیر می‌باشد:
دارودرمانی
برای درمان علائم سندرم آسپرگر اغلب از داروها استفاده می شود. نمونه این داروها عبارتند از:
- آریپیپرازول (Abilify) برای کاهش تحریک پذیری
- گوانفاسین (Tenex) ، اولانزاپین (Zyprexa) و نالترکسون (ReVia) برای کاهش بیش فعالی
- مهارکننده های بازجذب سروتونین انتخابی (SSRIs) برای کاهش رفتارهای تکراری
- رسپریدون (Risperdal Consta) برای کاهش تحریک و بی خوابی
داروها می توانند برای کنترل رفتارهای مشکل ساز که ممکن است به دلیل سندرم آسپرگر رخ دهند مفید باشند. با این حال ، درمان های دیگری نیز وجود دارند که می توانند مهارت های ارتباطی ، تنظیم عواطف و تعامل اجتماعی را بهبود بخشند.
آموزش مهارتهای اجتماعی
در جلسات گروهی یا انفرادی، درمانگران به شما یا فرزندتان می‌آموزند که چگونه با دیگران تعامل داشته باشید و خود را به روش‌های مناسب‌تری بیان کنید. مهارتهای اجتماعی اغلب با مدل‌سازی رفتار معمولی به بهترین شکل توضیح داده می‌شوند.
گفتاردرمانی
این روش درمانی به بهبود مهارتهای ارتباطی کمک می‌کند. به‌عنوان مثال، شما یا فرزندتان یاد خواهید گرفت که چگونه هنگام صحبت کردن به‌جای یک لحن ثابت، از الگویی معمولی با لحن‌های متفاوت استفاده کنید. این درمان همچنین می‌تواند به شما کمک کند تا مکالمه دو طرفه را حفظ کرده و نشانه‌های اجتماعی مانند حرکات دست و تماس چشمی را درک کنید.
درمان شناختی رفتاری (CBT)
این روش درمانی به تغییر الگوهای تفکر کمک می‌کند. بنابراین شما یا فرزندتان بهتر می‌توانید احساسات و رفتارهای تکراری را کنترل کنید. این روش به شما یا فرزندتان کمک می‌کند تا بر مسائلی مانند طغیان‌ها، خشم و وسواس‌های فکری کنترل بیشتری داشته باشید.
تحلیل رفتار کاربردی
این تکنیک مهارتهای اجتماعی و ارتباطی مثبت را تشویق کرده و رفتاری را که مؤثر نیست، استفاده نمی‌کند. در این روش درمانگر از تمجید یا «تقویت مثبت» برای تشویق نتایج استفاده خواهد کرد.
آموزش والدین
اگر از کودکی با علائم سندرم آسپرگر حمایت می‌کنید، بسیاری از تکنیک‌هایی را که به فرزندتان آموزش داده می‌شود، یاد خواهید گرفت تا بتوانید در خانه روی مهارتهای اجتماعی او کار کنید. برخی از خانواده‌ها نیز به یک مشاور مراجعه می‌کنند تا به آنها کمک کند تا با چالش‌های زندگی با فرد مبتلا به سندرم آسپرگر مقابله کنند.
فیزیوتراپی (PT) و کاردرمانی (OT)
فیزبوتراپی و کاردرمانی می‌توانند به بهبود مهارتهای حرکتی ظریف و هماهنگی کمک کنند. کاردرمانی همچنین می‌تواند به کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر کمک کند تا با مسائل حسی کنار بیایند.
سایر روش‌های درمانی
سایر روش‌های درمانی مفید عبارت‌اند از:
- ملاتونین. اختلالات خواب، که در کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر غیرمعمول نیست، می‌تواند اضطراب، افسردگی و تحریک‌پذیری را بدتر کند. برخی شواهد نشان می‌دهند که ملاتونین می‌تواند فواید زیادی داشته باشد. بنابراین ممکن است ارزش آن را داشته باشد که از پزشک خود در مورد امتحان کردن آن سؤال کنید.
- موسیقی‌درمانی و هنردرمانی. موسیقی‌درمانی و هنردرمانی می‌توانند به چالش‌های ارتباطی، عاطفی و اجتماعی مرتبط با سندرم آسپرگر کمک کنند.
- ماساژدرمانی. ماساژدرمانی ممکن است باعث کاهش کوتاه‌مدت اضطراب یا علائم مربوط به اختلالات حسی برای برخی از افراد مبتلا به اوتیسم شود (در افرادی که نسبت به لمس حساس نیستند).
- طب سوزنی. مطالعه‌ای در سال 2018 نشان داد که طب سوزنی می‌تواند به بهبود سازگاری اجتماعی و خواب، همراه با سایر علائم اوتیسم کمک کند.
آینده بلند مدت کودک مبتلا به سندرم آسپرگر چگونه است؟
هیچ درمانی برای سندرم آسپرگر وجود ندارد. با این حال ، بسیاری از کودکان مبتلا به این اختلال با درمان و مداخله اولیه در بزرگسالی زندگی سالم و مولدی خواهند داشت. اگرچه بسیاری از آنها باز هم با تعاملات اجتماعی دست و پنجه نرم می کنند ، اما اکثر بزرگسالان مبتلا به سندرم آسپرگر قادر به زندگی مستقل هستند.
جمع‌بندی
سندرم آسپرگر اصطلاحی است که گاهی‌اوقات برای توصیف یکی از اختلالات رشدی که بخشی از اختلال طیف اوتیسم است، استفاده می‌شود. این اختلال بر مهارتهای عاطفی، ارتباطی و رفتاری تأثیر می‌گذارد و علائم معمولاً در اوایل زندگی آشکار می‌شوند. البته این بیماری در بزرگسالان نیز تشخیص داده می‌شود. پزشکان از روش‌های درمانی مختلف ازجمله دارودرمانی، گفتاردرمانی، کاردرمانی، فیزیوتراپی و ... برای درمان سندرم آسپرگر استفاده می‌کنند.
منابع
منبع محتوا : هلث لاین
سوالات متداول
محققان نمی‌دانند چه چیزی باعث ایجاد سندرم آسپرگر می‌شود، اما فکر می‌کنند ممکن است ژنتیک و ناهنجاری‌های مغزی دلایل ایجاد این ناهنجاری باشند. سندرم آسپرگر نتیجه روش‌های فرزندپروری یا تربیت نیست.
با درمان مناسب، افراد مبتلا به سندرم آسپرگر می‌توانند یاد بگیرند که برخی از چالش‌های اجتماعی و ارتباطی را که با آن مواجه هستند کنترل کنند. آنها می توانند در مدرسه و محیط کار خوب عمل کنند و در زندگی موفق شوند.
افراد مبتلا به سندرم آسپرگر معمولاً با لحنی صاف، بلند یا غیرعادی صحبت می‌کنند. آنها با نشانه‌های اجتماعی و خواندن احساسات مشکل دارند و مکالماتشان بر روی خودشان متمرکز می‌شود یا به شدت روی یک موضوع خاص تمرکز می‌کنند.
