اختلالات حرکتی طول عمر بیماران پارکینسون چقدر است؟
بیماری پارکینسون، اختلالی پیشرونده در سیستم عصبی است که بر حرکت و توانایی ذهنی بیمار تأثیر می‌گذارد و با گذشت زمان علائم آن بدتر می‌شوند. اکثر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دارای امید به زندگی یکسان یا مشابه با افراد بدون این بیماری هستند. بااین‌حال، سن تشخیص بیماری، قومیت و کیفیت درمان بر طول عمر این افراد تأثیر می‌گذارند. در این مطلب به بررسی طول عمر بیماران پارکینسون می‌پردازیم.
آیا پارکینسون کشنده است؟
خود بیماری پارکینسون کشنده نیست اما عوارض جانبی آن در بسیاری از موارد باعث مرگ بیمار می‌شوند. این بیماری بدن را تحت استرس قرار میدهد و باعث ابتلای بیمار به عفونت‌های جدی و تهدیدکننده میشود.
افتادن یکی از عوامل مرگ بیماران مبتلا به پارکینسون است. افتادن و عوارض ناشی از جراحی برای درمان جراحات از عواملی هستند که باعث مرگ بیمار می‌شوند.
تحقیقات نشان میدهند شایع‌ترین دلایل بستری شدن بیماران پارکینسون در بیمارستان در سال آخر زندگی شامل موارد زیر هستند:
- عفونت
- بیماری قلبی
- بیماری ریوی که ناشی از عفونت نبوده است
- مشکلات مربوط به معده یا روده، عضلات، سیستم عصبی یا سیستم غدد درون‌ریز (مثلاً دیابت)
عوامل مؤثر بر امید به زندگی
عواملی که بر امید به زندگی در بیماران مبتلا به پارکینسون تأثیر می‌گذارند در ادامه ذکر شده‌اند:
زمین خوردن
سقوط یکی از علائم ثانویه شایع بیماری پارکینسون است. ازآنجایی‌که بیمار قادر نیست به‌تنهایی بایستد یا راه برود، مستعد شکستگی استخوان و ضربه مغزی است و زمین خوردن‌های شدید میتوانند خطرناک باشند. زمین خوردن جدی میتواند امید به زندگی بیمار را بهدلیل عوارض ناشی از سقوط کاهش دهد.
سن
سن، عامل دیگری در تشخیص بیماری پارکینسون است و اکثر افراد پس از 70سالگی به این بیماری مبتلا می‌شوند. افزایش سن، احتمال زمین خوردن و برخی بیماری‌ها را بیشتر میکند. چنین خطراتی در افراد مسن مبتلا به پارکینسون بیشتر دیده می‌شوند.
جنسیت
خطر ابتلا به پارکینسون در مر‌دها بیشتر از زن‌ها است و علائم به‌صورت کاملاً متفاوت در جنسیت‌های مختلف بروز پیدا می‌کنند. به‌علاوه افرادی که در بدو تولد به پارکینسون مبتلا شده‌اند، طول عمر کمتری خواهند داشت.
دسترسی به درمان
امید به زندگی بهدلیل پیشرفت در روش‌های درمانی بهطور قابل‌توجهی افزایش یافته است. داروها، فیزیوتراپی و کاردرمانی، به‌ویژه در مراحل اولیه بیماری، مفید هستند. این درمانها میتوانند کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشند.
مشکل در بلع
زمانی که عضلات زبان و گردن ضعیف یا سفت می‌شوند، بلعیدن غذا سخت‌تر شده و فرد دچار مشکل در بلع می شود. ممکن است غذا به‌اشتباه وارد مجرای تنفسی شود. ضعف عضلات تنفسی نیز میتواند باعث شود که فرد نتواند به خوبی سرفه کند تا غذا را از راه هوایی دفع کند. در چنین شرایطی، تکه‌های غذا ممکن است به ریه‌ها وارد شده و منجر به عفونت پنومونی آسپیراسیون شوند. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون (PD) احتمال ابتلا به این عفونت را بیش از دو برابر سایرین دارند، که میتواند خطر مرگ زودرس را افزایش دهد.
مشکلات شناختی
بیماری پارکینسون ممکن است توانایی تفکر را کاهش دهد و فرایندهای ذهنی را سخت‌تر کند، هرچند این مشکل در همه بیماران دیده نمیشود. در صورتی که این اختلال رخ دهد، ممکن است با گذشت زمان بدتر شود و انجام کارهای روزمره را دشوارتر کند. همچنین، این مشکلات میتوانند به زوال عقل پارکینسونی (PDD) منجر شوند. تحقیقات نشان میدهند که افراد مبتلا به PDD معمولاً در پنج سال اول پس از تشخیص، جان خود را از دست میدهند. همچنین، مطالعه‌ای دیگر نشان داد که افراد مبتلا به بیماری پارکینسون که حتی اختلالات شناختی خفیف داشتند، در عرض یک دهه ممکن است جان خود را از دست بدهند.
ابتلا به بیماری‌های دیگر
تحقیقات نشان میدهند اگر بیماران مبتلا به پارکینسون به بیماری‌های ذیل مبتلا باشند، امید به زندگی و طول عمر کمتری دارند:
- بیماری قلبی یا نارسایی احتقانی قلب
- بیماری مزمن انسدادی ریه
- سرطان روده بزرگ، ریه یا سینه
- دیابت
- سکته
- بیماری مزمن کلیوی
- شکستگی لگن
- آلزایمر
نکاتی جهت افزایش امید به زندگی در بیمار مبتلا به پارکینسون
برای افزایش شانس زندگی طولانی‌تر در بیماری پارکینسون، اقدامات مختلفی وجود دارند که میتوانند به بهبود کیفیت زندگی و کاهش علائم بیماری کمک کنند:
- تشخیص زودهنگام: تشخیص زودهنگام بیماری پارکینسون نقش بسیار مهمی در افزایش طول عمر بیمار دارد. پس از تشخیص، می‌توانید با همکاری پزشک خود برنامه‌ای برای کنترل علائم ایجاد کنید. استراتژی‌های مختلف میتوانند تأثیرات بیماری بر بدن و ذهن را کاهش دهند و در برخی موارد به تأخیر انداختن پیشرفت آن کمک کنند.
- داشتن زندگی سالم: رعایت رژیم غذایی سالم و ورزش منظم برای افراد مبتلا به پارکینسون از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. غذاهای سالم و ورزش میتوانند به مدیریت علائم کمک کنند. گنجاندن میوهها و سبزیجات تازه، پروتئین‌های بدون چربی و غلات کامل با فیبر بالا در رژیم غذایی، و نوشیدن آب به میزان کافی میتواند تأثیر مثبتی بر ضعف جسمی، خستگی و یبوست داشته باشد. همچنین، انجام فعالیت‌های فیزیکی مانند پیاده‌روی و کارهای خانه، به بهبود چابکی و سلامت جسمی کمک میکند.
- فیزیوتراپی: تمرینات فیزیوتراپی میتوانند به حفظ تعادل، توانایی حرکت و قدرت کمک کنند. فیزیوتراپ‌ها ممکن است تمرینات خاصی برای بهبود تعادل و جلوگیری از سقوط پیشنهاد دهند، همچنین تمرینات کششی برای حفظ انعطاف‌پذیری و دامنه حرکتی ارائه دهند.
- کاردرمانی: کاردرمانی میتواند به شما کمک کند تا از آسیب‌های ناشی از زمین خوردن جلوگیری کنید و فعالیت‌های روزمره خود را انجام دهید. این فرایند شامل تغییرات محیطی مانند نصب نرده در حمام یا استفاده از کفش‌های ضدلغزش می‌باشد.
- سلامت عاطفی: یادگیری نحوه مدیریت احساسات ناشی از تشخیص پارکینسون میتواند به کاهش استرس و افزایش امید کمک کند. مثبت اندیشی و امیدواری تأثیر مستقیمی بر کاهش استرس و بهبود کیفیت زندگی دارد. همچنین، مشاوره، گفتگو با عزیزان و پیوستن به گروه‌های پشتیبانی میتواند بسیار مفید باشد.
با انجام این اقدامات، افراد مبتلا به پارکینسون میتوانند به بهبود کیفیت زندگی خود و افزایش طول عمر دست یابند.
خدمات کلینیک توانبخشی رسش برای بیماران پارکینسون
طول عمر بیماران پارکینسون بسته به شرایط و عوامل مختلف متفاوت است. در بیشتر موارد بیماران مبتلا به پارکینسون ممکن است تا چندین سال پس از تشخیص اولیه زنده بمانند. بااین‌حال، برخی از عوامل مانند سن، نوع بیماری و وضعیت سلامتی عمومی بیمار میتوانند بر طول عمر آنها تأثیر بگذارند. درواقع بیماری پارکینسون باعث مرگ بیمار نمیشود، بلکه در بسیاری از موارد عوارض ناشی از بیماری منجر به مرگ می‌شوند. بنابراین مدیریت علائم به افزایش طول عمر بیماران کمک میکند. یکی از خدمات کلینیک توانبخشی رسش رسیدگی به بیماران مبتلا به پارکینسون است. کارشناسان و متخصصان این مرکز به ارائه راهکارهای درمانی مختلف می‌پردازند تا علائم و عوارض بیماری را به حداقل برسانند. بنابراین اگر خودتان یا یکی از عزیزان‌تان مبتلا به پارکینسون هستید،کافی است با ما تماس بگیرید تا از خدمات کادر درمانی ما بهره‌مند شوید.
جهت دریافت مشاوره رایگان برای درمان اختلالات مختلف و رزرو وقت می توانید با شماره های 09362020364، 02166013282 و یا شماره واتساپ 09364904632 تماس حاصل فرمایید. کلینیک رسش همیشه درکنار شما و پاسخگوی شماست.
منابع
سوالات متداول
بر اساس مطالعات، با درمان مناسب، بیماران پارکینسون میتوانند بهطور متوسط ۱۰ تا ۲۰ سال پس از تشخیص، و گاهی حتی بیشتر، زندگی کنند.
خیر، پارکینسون معمولاً به خودی خود باعث مرگ نمیشود. عوارض مرتبط با بیماری، مانند ذاتالریه ناشی از مشکلات بلع، ممکن است خطر مرگ را افزایش دهند.
این تفاوت عمدتاً بهدلیل عوارض جانبی بیماری است که درصورت عدم مدیریت مناسب، میتوانند بر سلامت کلی تأثیر بگذارند.
هرچه بیماری در سنین پایینتری تشخیص داده شود، امید به زندگی بیمار بیشتر است؛ زیرا بدن بهتر به درمان پاسخ میدهد.
بله، شروع زودهنگام درمانها و مراقبتهای جامع میتواند به کنترل علائم و جلوگیری از پیشرفت سریع بیماری کمک کنند.
بله، سبک زندگی فعال، تغذیه مناسب و داشتن رژیم ورزشی منظم میتوانند بهطور قابل توجهی به بهبود کیفیت زندگی و افزایش طول عمر کمک کنند.
ورزشهای هوازی، تمرینات تعادلی و یوگا میتوانند در حفظ عملکرد حرکتی و کاهش خطر سقوط مؤثر باشند.
رژیم غذایی سرشار از میوهها، سبزیجات و فیبر میتواند به بهبود عملکرد دستگاه گوارش و کاهش عوارض بیماری کمک کند.
بله، این عوامل غیرحرکتی در پارکینسون، درصورت عدم درمان، میتوانند کیفیت زندگی را به شدت کاهش دهند و بر سلامت کلی بیمار تأثیر منفی بگذارند.
خیر، پارکینسون در افراد جوانتر معمولاً آهستهتر پیشرفت میکند و این بیماران پاسخ بهتری به درمان نشان میدهند.
خیر، سرعت پیشرفت بیماری از فردی به فرد دیگر متفاوت است و به عوامل متعددی ازجمله ژنتیک و سبک زندگی بستگی دارد.
بله، مراقبتهای حمایتی شامل فیزیوتراپی، گفتاردرمانی و کاردرمانی میتوانند کیفیت زندگی را بهبود ببخشند و طول عمر را افزایش دهند.
برخی مطالعات نشان میدهند که مردان کمی بیشتر از زنان به پارکینسون مبتلا می‌شوند، اما در مورد طول عمر، نتایج قطعی وجود ندارد.
بله، سیگار کشیدن و مصرف الکل میتوانند عوارض پارکینسون را تشدید کنند و به سلامت کلی آسیب برسانند.
خیر، پیش‌بینی دقیق طول عمر بیمار مبتلا به پارکینسون غیرممکن است. این کار تنها با توجه به وضعیت سلامتی و پاسخ به درمان، به‌صورت تخمینی صورت می‌گیرد.
بله، مشکلات غیرحرکتی درصورت عدم درمان میتوانند به‌مرور زمان بر سلامت کلی بیمار تأثیر بگذارند و طول عمر را کاهش دهند.
مهم‌ترین عامل، مدیریت فعال و جامع بیماری است که شامل درمانهای دارویی، توانبخشی، تغذیه سالم و حمایت‌های روانی میشود.
