درمان لکنت در بزرگسالان، علت ، علائم و تشخیص اختلال

تعداد قابل توجهی از بزرگسالان دارای لکنت مداوم هستند که با تکرار ، توقف و کشیدن صداها مشخص می شود. درمان لکنت زبان برای بزرگسالان در درجه اول شامل تقویت گفتار روان و اصلاح لکنت زبان در کنار جلسات مشاوره است.

اگرچه درمان لکنت زبان برای بزرگسالان معمولاً زمان بیشتری می برد ، اما موثر است ، زیرا روش های درمان مستقیم هستند. یک مراجع بالغ می تواند مسئولیت را برعهده گرفته و پیشرفت خود را در طول دوره درمان پیگیری کند.

درمان لکنت زبان یک فرآیند فشرده است. لکنت زبان پیشرفته نه تنها مستلزم حضور یک آسیب شناس گفتار خوب (SLP) است ، بلکه یک درمانگر رفتار درمانی شناختی (CBT) یا مشاور روانشناسی نیز مورد نیاز است.

علائم لکنت زبان

کلمات ، هجا ها یا صداهای مکرر همراه با اختلال در سرعت عادی گفتار ، لکنت زبان را مشخص می کند. تکرار ، طولانی شدن و توقف سه رفتار اصلی در لکنت زبان را تشکیل می دهند.

استرس ناشی از لکنت زبان ممکن است به رفتارهای ثانویه منجر شود ، مانند:

• علائم جسمی مانند لرزش لب ها ، پلک زدن چشم و تنش در صورت یا قسمت بالای بدن
• سرخوردگی یا اجتناب از ارتباط چهره به چهره
• مکث قبل از شروع صحبت
• تغییر ترتیب یا جایگزینی کلمات در جمله
• مکث ناگهانی یا تردید قبل از شروع گفتگو
• مشکل در شروع یک جمله یا تلفظ صداهای خاص

رفتارهای ثانویه لکنت زبان در بزرگسالان بسیار پیچیده تر است. بزرگسالان آنها را طی سالها تمرین بدست آورده و به کمال رسانده اند. تشخیص اجتناب و فرار در بزرگسالانی که بیش از یک یا دو دهه لکنت زبان دارند، دشوار است.

اکثر کودکانی که لکنت زبان دارند یا از اختلالات گفتار خود بی خبرند یا از لکنت زبان خود ناراحت نیستند. کودکان ، به ویژه کودکان پیش دبستانی ، تقریباً هیچ گونه رفتار ثانویه ناشی از لکنت زبان را نشان نمی دهند.

در برخی موارد ، بزرگسالان حتی ممکن است با استفاده از مترادف ها یا بازسازی کل جمله ، لکنت زبان خود را با موفقیت سرکوب کنند. در حالی که این موارد در بزرگسالان دارای لکنت زبان رایج است ، اما همیشه آگاهانه نیستند.

احساسات و نگرش های منفی در بزرگسالان دچار لکنت زبان بیشتر از کودکان است. واکنش های منفی شنوندگان باعث افزایش احساس منفی در بزرگسالان دچار لکنت می شود.

احساسات منفی ممکن است به شکل اجتناب از موقعیت های اجتماعی ، آسیب به عزت نفس و/یا کاهش اعتماد به نفس ظاهر شوند.

حتما مطالعه کنید : درمان لکنت زبان در کودکان

چگونه متخصص لکنت زبان را تشخیص می دهد؟

تشخیص افتراقی لکنت فقط باید توسط متخصصان انجام شود. فقط یک پزشک ، آسیب شناس گفتار زبان (SLP) یا گفتاردرمانگر می تواند لکنت زبان و نوع آن را تشخیص دهد.

از آنجا که لکنت زبان ممکن است دلایل متفاوتی داشته باشد ، برای تشخیص صحیح مشورت با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مهم است.

گفتار درمانگر ممکن است قبل از رسیدن به نتیجه ، ارزیابی های متعددی از جمله تجزیه و تحلیل میزان گفتار ، تست های شدت لکنت زبان و تست های مهارت های زبانی را انجام دهد. تشخیص به عوامل متعددی از جمله سن فرد ، سابقه خانوادگی و شدت لکنت زبان بستگی دارد.

SLP همچنین تعیین می کند که چگونه این اختلال بر سلامت روانی فرد ، مهارت های اجتماعی و توانایی کلی او در عمل تأثیر می گذارد.

لکنت زبان یک اختلال روان در دوران کودکی است که دارای چند معیار تشخیصی است.

1. اختلال در جریان گفتار و وقفه هایی که برای سن فرد و/یا مهارت های زبانی او مناسب نیست. به شرطی که با گذشت زمان باقی بمانند و دارای یک یا چند ویژگی زیر باشند -

• تکرار اصوات و هجاها
• کشیدن مصوت ها و صامت ها
• مکث در یک کلمه
• وقفه بی صدا و/ یا وقفه با صدا
• تنش فیزیکی بیش از حد هنگام تلفظ کلمات
• تکرار کل کلمه (تک هجایی)
• جایگزینی واژه های سخت

1. نگرانی از صحبت کردن و محدودیت در مشارکت اجتماعی ، برقراری ارتباط موثر، عملکرد تحصیلی یا شغلی.
2. به طور معمول ، شروع آن زود است ، در سالهای رشد (تا 6 سالگی).
3. این اختلال ناشی از نقص حسی یا حرکتی یا علل عصبی (مانند آسیب مغزی یا سکته مغزی) نیست.

آسیب شناس گفتار باید نقایص حسی ، اختلالات عادی گفتار ، عوارض جانبی داروها ، اختلالات نارسایی در بزرگسالان و سندرم تورت را در طول تشخیص قطعی، رد کند.

درمان های مختلف موجود برای لکنت زبان بزرگسالان چیست؟

امروزه می توانید چندین تکنیک درمان لکنت زبان را پیدا کنید که با نیازهای شما مطابقت داشته باشند. چندین روش برای تسلط بر گفتار وجود دارد. می توانید برای این منظور به کلینیک های گفتار درمانی مراجعه کنید.
در هر صورت ، شما باید قبل از انتخاب یک یا چند مورد از روش ها در مورد انواع درمان های مختلف لکنت زبان بدانید.

درمان لکنت زبان برای بزرگسالان - گزینه های مختلف

1. گفتاردرمانی

گفتاردرمانگران یا متخصصان گفتار درمانی می توانند به شما در یادگیری نحوه سرعت بخشیدن به کلمات خود ، حذف وقفه و قطع آن کمک کنند. یک متخصص می تواند به شما یاد دهد چگونه شرایطی را که باعث لکنت زبان می شوند مدیریت کنید.

شما می توانید تکنیک های اصلاح لکنت زبان و روان حرف زدن را بیاموزید و از آنها در مکالمات روزانه خود استفاده کنید.

گفتار درمانی بدون شک بهترین روش درمانی برای لکنت زبان در بزرگسالان و بهترین درمان بلند مدت برای لکنت زبان است.

2. مشاوره روانشناسی و رفتار درمانی شناختی

پیوند گفتار درمانی سنتی با رفتار درمانی شناختی (CBT) می تواند اثر درمان لکنت زبان را افزایش دهد. در بزرگسالانی که لکنت زبان دارند CBT می تواند به این موارد بپردازد:

• آموزش و اطلاع رسانی به فرد در مورد لکنت زبان
• ارائه دیدگاه جدیدی به مشکلات آنها
• کمک به آنها در اتخاذ نگرش مثبت
• کمک و حمایت از بزرگسالان برای یافتن راه حل های خود
• به چالش کشیدن و رفع افکار منفی و بی فایده
• آموزش تکنیک های آرام سازی برای مقابله با اضطراب و استرس
• بهبود مهارت های ارتباطی آنها

ترکیب CBT یا مشاوره با گفتاردرمانی یک رویکرد جامع برای درمان لکنت زبان در بزرگسالان ارائه می دهد.

CBT می تواند به مقابله با احساسات و نگرش های منفی که بزرگسالان معمولاً پس از سالها طرد یا امتناع دارند، کمک کند. در واقع ، این تنها راه پرداختن به رفتارهای ثانویه است.

3. گروه های پشتیبانی

وقتی جهان مبهم به نظر می رسد ، هیچ چیز به اندازه تماس با افرادی که ممکن است در شرایط مشابه شما قرار داشته باشند ، کمک کننده نیست.

گروه های حمایتی در کمک به افرادی که لکنت زبان دارند بسیار موثر هستند. این گروه ها محلی امن برای به اشتراک گذاشتن تجربیات زندگی ، ترس ها ، انتظارات ، رویاها و پیشرفت درمان برای همه افرادی هستند که دچار لکنت زبان می باشند.

می توانید یک گروه حمایتی لکنت زبان را در محله خود یا به صورت آنلاین پیدا کنید. مشارکت در جلسات گروهی ، یا صرفاً مشاهده دیگران که دچار لکنت زبان هستند ، می تواند اعتماد و امید را در شما ایجاد کند.

مشارکت با افراد همفکر می تواند استرس ، اضطراب و ترس را کاهش دهد. حتی ممکن است راه های جدیدی را برای درمان و خوددرمانی باز کند.

گروه های حمایتی این فرصت را ایجاد می کنند که بدون ترس از قضاوت شدن یا تحقیر با افراد واقعی مواجه شده و با آنها ارتباط برقرار کنید.

4. دستگاه های الکترونیکی

سال هاست که محققان بر روی دستگاه های الکترونیکی مانند DAF (بازخورد شنیداری تاخیری) و FAF (بازخورد فرکانس تغییر یافته) کار می کنند تا به کسانی که لکنت زبان دارند کمک کند. برنامه های گفتار درمانی امروزی نیز شامل چنین ابزارهایی هستند.
بسیاری از این دستگاه ها به افراد در کاهش سرعت گفتارشان کمک می کنند. موارد دیگری نیز وجود دارند که "اثر کرال" دارند، حالتی که گوینده صدای خود را به گونه ای می شنود که انگار هماهنگ با دیگران صحبت می کند.

وقتی کاربر هنگام استفاده از این دستگاه ها از پزشک خود راهنمایی راهنمایی بگیرد ، بهترین عملکرد را دارند. بسته به پیشرفت فرد ، گفتاردرمانگر ممکن است فرکانس بازخورد را تغییر دهد.
این دستگاه ها در واقع برای بزرگسالانی که لکنت زبان دارند موثر هستند. با این حال ، آنها دارای محدودیت های خاص خود هستند زیرا کاربر مجبور است برای کار با DAF یا FAF از هدفون/هندزفری استفاده کند.

حتما مطالعه کنید : درمان لکنت زبان ناشی از ترس

درمان لکنت زبان در بزرگسالان - آنچه باید بدانید

درمانگر باید درک کند که بزرگسالان مبتلا به لکنت پیشرفته ممکن است نه تنها از موقعیت ها و کلمات، بلکه از خود لکنت زبان نیز بترسند.

در اینجا چند واقعیت در مورد درمان لکنت پیشرفته وجود دارد که هر نوجوان و بزرگسال باید به خاطر بسپارد.

درمان می تواند یک فرایند طولانی باشد

درمان نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به لکنت زبان می تواند مدت زمان زیادی طول بکشد زیرا لازم است بر جنبه های مختلفی تمرکز کند مانند:

• احساسات فرد
• باورهای جامع مرتبط با لکنت زبان
• رفتارهای ثانویه

در حالی که در کودکان پیش دبستانی فقط چند ماه تا یک سال طول می کشد تا میزان قابل توجهی پیشرفت از خود نشان دهند ، بزرگسالان باید به یاد داشته باشند که صبر و پشتکار تنها دوستان آنها در سفر طولانی به سوی روان صحبت کردن است.

بنابراین ، برای بزرگسالان بسیار مهم است که قبل از شروع به کار بر روی گفتار خود ، با SPL خود برای تعیین اهداف واقع بینانه کار کنند. یک رویکرد یکپارچه شامل بررسی ماهیت و شدت لکنت زبان آنها ، یادگیری گفتار روان کنترل شده و افزایش رویکرد رفتاری است.

یک فرد بالغ باید میزان قابل توجهی از رفتارهای مقابله ای را که در طول سالهای لکنت زبان ، آموخته است را از یاد ببرد. این امر مستلزم کار سخت از طرف درمانگر ، مشاور و مراجعه کننده است.

هیچ درمانی برای همه مناسب نیست

سطوح مختلفی از شدت لکنت زبان ، آشفتگی احساسی و اعتقادات مرتبط با لکنت زبان در هر فرد مراجع وجود دارد. بنابراین ، غیرممکن است که یک درمان خاص لکنت زبان را برای همه افراد بالغ استفاده کنیم.

درمان ها با توجه به تجربه افراد در لکنت زبان ، تربیت ، آسیبهای فیزیکی مرتبط با لکنت و حتی درک آنها از شنونده در هنگام لکنت متفاوت است. از بین تمام فرایندهای درمانی ، روان گفتار روان کنترل شده از همه مهمتر است. عملکرد بیمار در طول جلسات کنترل لکنت ، آینده درمان او را تعیین می کند.

درمان یکپارچه در طی چند سال، همیشه باید شامل افزایش مشارکت فرد و کاهش اجتناب او از موقعیت ها باشد. گفتار درمانگر ها با بهبود تسلط بر گفتار، سطوح پایین اجتناب و افزایش مشارکت را مرتبط کرده اند.

یک رویکرد یکپارچه، به احساسات منفی ، نگرش ها و اجتناب های مراجع توجه می کند. استفاده از تکنیک گفتار روان کنترل شده می تواند از طریق تجربه مکرر روان حرف زدن ، بر نگرش و احساسات تأثیر مثبت بگذارد.

از نظر عصبی ، می تواند با تحریک نیمکره چپ، به بهبود تنظیم گفتار و تنظیم هیجان کمک کند. در عین حال ، می تواند رفتار اجتنابی را در یک فرد کاهش دهد.

درمان ممکن است نقایص پردازش گفتار را به طور کامل برطرف نکند

بزرگسالانی که لکنت زبان دارند ممکن است حتی پس از اتمام درمان موفقیت آمیز، باز هم دچار نقص در پردازش گفتار شوند. مطالعات تصویربرداری مغزی نشان می دهد که حتی با وجود جلسات کامل گفتاردرمانی توسط یک متخصص ، در بزرگسالان مبتلا به لکنت ، ممکن است فعالیت نیمکره چپ کمتر از حد معمول باشد.

مقابله با لکنت زبان باقی مانده یک تعهد بلند مدت است و می تواند یک کار مستمر برای مراجعه کننده و درمانگر وی باشد. در مطالعه ای که اخیراً انجام شد ، اکثریت 216 شرکت کننده، به جای رهایی از لکنت ، روان حرف زدن را به عنوان هدف درمانی خود انتخاب کردند.

انگیزه خود را حفظ کنید

شما باید میزان پیشرفت خود و نتیجه درمان منظم را ندازه گیری کنید. درصد هجاهای با لکنت را یادداشت کنید تا تصویر پیشرفت قبل و بعد از گفتاردرمانی را ثبت کنید. درمانگر شما باید با آموزش استفاده از روشهای آسان پیگیری پیشرفت ، به شما در یادگیری نحوه اندازه گیری شدت لکنت زبان کمک کند.

فراموش نکنید که گفتاردرمانی مسیری طولانی برای نوجوانان و بزرگسالان است. بنابراین ، مهم است که به تمرینات خود پایبند باشید و برای بهبود تسلط گفتاری خود در جلسات درمانگرتان شرکت کنید.

بزرگسالانی که لکنت زبان دارند می توانند به دنبال انجمن های آنلاین یا گروه های نزدیک به محل زندگی خود باشند تا احساسات و عواطف خود را در مورد لکنت زبان به اشتراک بگذارند. یافتن یک فضای امن برای به اشتراک گذاشتن تجربیات زندگی که ممکن است به دلیل لکنت زبان رخ داده باشد می تواند به اطمینان خاطر فرد کمک کند.

این به شما کمک می کند تا اهداف واقع بینانه ای برای گفتار خود تعیین کنید و همچنین پس از شروع به شرکت در جلسات درمانی با SLP ، پیشرفت خود را بسنجید.

آشنایی با علل اصلی لکنت زبان

لکنت زبان زودهنگام شروع می شود و معمولاً همزمان با دوره رشد زبانی کودک است. لکنت زبان یک اختلال در دوران کودکی است. بنابراین ، یکی از عوامل زیر می تواند باعث لکنت زبان شود:

1. ژنتیک

لکنت زبان در خانواده ها منتقل می شود. کودکی که دارای خویشاوند خونی نزدیک با لکنت زبان هستند ، ممکن است در بزرگسالی هم به لکنت ادامه دهد. ژن ها بر استعداد فرد برای لکنت زبان تأثیر می گذارند.

2. مغز و اعصاب

ژنتیک همچنین بر شبکه عصبی و فعالیتهای فرد تأثیر می گذارد. افرادی که لکنت زبان دارند در فعالیت های نیمکره راست و چپ مغز خود تفاوت های متمایزی دارند. نیمکره راست آنها بیشتر از چپ فعال است ، که ممکن است تا حدودی اختلال گفتاری آنها را توضیح دهد.

3. عوامل سلولی

مطالعات اخیر نشان داده است که موش ها با کمبود آستروسیت ها (سلول های ستاره ای شکل) در بدن آنها ، صداهایی شبیه به لکنت زبان نشان می دهند. دانشمندان به رهبری دکتر درینا معتقدند افرادی که لکنت زبان دارند ممکن است در مقایسه با افرادی که لکنت زبان ندارند، تراکم آستروسیت های کمتری در بدن خود داشته باشند.

4. استرس دوران کودکی

مهم است که به خاطر داشته باشید که کودکانی که دارای اعضای خانواده دارای لکنت هستند ، بیشتر در معرض ابتلا به لکنت زبان در اثر استرس ناگهانی دوران کودکی هستند. بسیاری از کودکان نیز شرایط بسیار استرس زایی را پشت سر می گذارند اما تأثیرات ماندگاری بر گفتار نشان نمی دهند.

5. تغییرات محیطی

به طور مشابه ، کودکانی که از نظر ژنتیکی مستعد لکنت زبان هستند در نتیجه این تغییرات شانس بیشتری برای ایجاد اختلال در گفتار دارند. تغییرات محیطی ممکن است شامل مهاجرت به محله جدید و ناشناخته ، از دست دادن دوستان ، جدایی والدین یا آمدن خواهر یا برادر جدید باشد.

انواع لکنت زبان

استعداد ژنتیکی ، ضربه روحی ، ضربه فیزیکی و چندین بیماری تخریب کننده عصبی ممکن است به لکنت زبان کمک کنند. در حال حاضر ، متخصصان چهار نوع مختلف لکنت را بر اساس علل احتمالی شرح داده اند.

1. در حین رشد

لکنت زبان در حین رشد رایج ترین نوع است. این نوع لکنت در اوایل کودکی آغاز می شود ، زمانی که کودکان خردسال مهارت های گفتاری و زبانی جدیدی را به دست می آورند.

2. عصبی

تغییرات ناگهانی در مسیرهای عصبی یا فعالیتهای مرتبط با مراکز مغزی در فرآیند و رشد گفتار ممکن است منجر به لکنت عصبی شود. برای این نوع لکنت زبان هیچ محدودیت سنی خاصی وجود ندارد. لکنت عصبی ممکن است در نتیجه سکته مغزی ، ضربه مغزی ، بیماریهای نرودژنراتیو و/یا تومور (های) مغزی باشد.

3. روانی

تشخیص لکنت روانی چالش برانگیز است و ممکن است ناشی از ضربه و ناراحتی شدید احساسی باشد. اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) ، اضطراب شدید و/یا افسردگی مزمن ممکن است به شکل لکنت زبان همراه با سایر علائم در نوجوانان و بزرگسالان ظاهر شود.

4. ناشی از تحریک دارو

لکنت زبان ناشی از دارو معمولاً در بزرگسالان مشاهده می شود. ممکن است ناشی از تغییر ناگهانی دارو یا میزان مصرف آن باشد. استفاده از داروی جدید یا حتی بالابردن دوز داروی قبلی ممکن است باعث لکنت زبان در بزرگسالانی شود که سابقه اختلالات گفتاری ندارند. به طور معمول ، بازگشت به دوز قبلی یا جایگزینی داروی جدید با داروی دیگر ، لکنت ناشی از دارو را متوقف می کند.

داروهای موجود برای درمان لکنت زبان چیست؟

در حال حاضر هیچ دارویی برای لکنت زبان، مورد تأیید FDA نیست. چند ترکیب روانگردان وجود دارد که باعث تسلط در بیماران/مراجعه کنندگان می شود.

داروهایی مانند هالوپریدول ، ریسپریدون ، اولانزاپین ، زیپرازیدون و کلونیدین می توانند در کاهش لکنت زبان و افزایش تسلط در بزرگسالانی که دچار لکنت زبان هستند کمک کنند.

داروهای جدید که می توانند باعث مهار انتقال دهنده مونوآمین وزیکولار 2 (VMAT2) شوند ، ممکن است به کاهش لکنت زبان کمک کنند. تحقیقات جدید نشان می دهد که داروهایی که سنتز دوپامین را کاهش می دهند ممکن است در تسریع گفتار روان کمک کنند.

در مورد لکنت زبان چه نوع تحقیقاتی انجام می شود؟

در چند سال گذشته تحقیقات درباره لکنت زبان پیشرفت چشمگیری داشته است.

در سال 2021 ، دکتر مگوایر مطالعه نقش ریسپریدون را در افزایش فعالیت آستروسیت ها در جسم مخطط هدایت کرد. ریسپریدون با افزایش متابولیسم یا فعالیت جسم مخطط می تواند لکنت زبان را کاهش دهد.

در سال 2019 ، دکتر دراینا و تیمش موش های آزمایشگاهی را با جهش Gnptab اصلاح کردند. این موش های مهندسی ژنتیک شده دارای تراکم کم آستروسیت ها بودند. این موش ها مکث های غیرطبیعی طولانی را در صدا داشتند دادند که تیم آنها را با مکث افرادی که دارای جهش یکسان بودند ، مشابه دانستند.

محققان NIDCD چهار ژن و جهش آنها را شناسایی کرده اند که مستقیماً با لکنت زبان ارتباط دارند. دکتر دراینا به دانش فعلی در مورد نقش ژنتیک در لکنت زبان کمک شایانی کرده است. عوامل ژنتیکی حداقل در 50 درصد موارد نقش مهمی ایفا می کنند.

در حال حاضر ، تحقیقاتی در حال انجام است تا مشخص شود لکنت کدام کودکان با بزرگ شدن از بین می رود و چه کسانی در خطر لکنت مداوم هستند.

دانشمندان در حال حاضر از اسکن fMRI ، MRI و PET برای تعیین تفاوت در ساختار مغز و عملکرد افرادی که لکنت زبان دارند ، استفاده می کنند.

ترکیبی از مهندسی ژنتیک ، مطالعات دارویی و تکنیک های تصویربرداری ممکن است به زودی در آینده برای کمک و درمان افراد

منبع محتوا:

stamurai