اتیسم تشخیص اوتیسم با MRI و چگونگی تاثیر این اختلال بر مغز
اوتیسم اختلالی عصبی‌رشدی است که بر ارتباطات، تعامل اجتماعی و رفتار بیمار تأثیر می‌گذارد. در حالی که هیچ درمانی برای اتیسم وجود ندارد، تشخیص زودهنگام و مداخله می‌تواند نتایج را برای افراد مبتلا به این بیماری بهبود بخشند. سؤالی که اغلب مطرح می‌شود این است که آیا اوتیسم را می‌توان ازطریق ام‌آرآی تشخیص داد؟ ام‌آرآی یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) نوعی تصویربرداری پزشکی است که از میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از ساختارهای داخلی بدن استفاده می‌کند. در حالی که ام‌آرآی می‌تواند ناهنجاری‌های ساختاری در مغز مانند تومورها یا ضایعات را تشخیص دهد، اما نمی‌تواند اتیسم را تشخیص دهد.
اوتیسم اختلالی پیچیده است که چندین ناحیه و عملکرد مغز را درگیر می‌کند و هیچ «مرکز اتیسم» واحدی در مغز وجود ندارد که بتوان آن را ازطریق ام‌آرآی تشخیص داد.
بااین‌حال، تحقیقات نشان داده‌اند که تفاوت‌هایی در ساختار و عملکرد مغز در افراد مبتلا به اوتیسم در مقایسه با افراد سالم وجود دارند. به‌عنوان مثال، برخی از مطالعات نشان داده‌اند که افراد مبتلا به اوتیسم مغز بزرگ‌تری داشته یا تفاوت‌هایی در اندازه یا اتصال مناطق خاصی از مغز دارند.
این تفاوت‌ها مختص اوتیسم نیستند و می‌توانند در افراد مبتلا به سایر اختلالات عصبی‌رشدی یا حتی در افراد عادی نیز دیده شوند. بنابراین، در حالی که ام‌آرآی می‌تواند اطلاعات ارزشمندی درمورد ساختار و عملکرد مغز ارائه دهد، نمی‌توان از آن به‌عنوان ابزار تشخیصی اتیسم استفاده کرد.
تشخیص اختلال اوتیسم در تصاویر ام‌آرآی
در حالی که ام‌آرآی نمی‌تواند اوتیسم را تشخیص دهد، می‌تواند اطلاعات ارزشمندی درمورد چگونگی تأثیر اوتیسم بر مغز ارائه دهد. به‌عنوان مثال، برخی از مطالعات نشان داده‌اند که در کودکان مبتلا به اوتیسم ماده خاکستری بیشتری در مناطق خاصی از مغز، مانند قشر جلوی مغز و آمیگدال (هسته میانی مغز) وجود دارد. این مناطق برای ارتباطات اجتماعی و تنظیم عاطفی مهم هستند و اغلب در افراد مبتلا به اوتیسم تحت تأثیر قرار می‌گیرند.
مطالعات دیگر تفاوت‌هایی را در اتصال ماده سفید بین افراد مبتلا به اوتیسم و افراد سالم نشان داده‌اند. ماده سفید مسئول انتقال سیگنال‌ها بین مناطق مختلف مغز است، بنابراین تفاوت در اتصال ممکن است به مشکلاتی در ارتباط و پردازش حسی کمک کند که در افراد مبتلا به اتیسم رایج است.
بااین‌حال، توجه به این نکته مهم است که این یافته‌ها در همه افراد مبتلا به اوتیسم سازگار نیست و هنوز تحقیقات زیادی درمورد چگونگی تأثیر اتیسم بر مغز باید انجام شود.
علاوه بر این، به نقل از سایت abtaba، یافته‌های MRI به تنهایی نمی‌توانند برای تشخیص یا درمان اوتیسم استفاده شوند.
کدام قسمت از مغز در افراد مبتلا به اوتیسم آسیب می‌بیند؟
هیچ بخشی از مغز در اوتیسم آسیب نمی‌بیند.
اوتیسم اختلالی پیچیده است که بر مناطق و عملکردهای مختلف مغز تأثیر می‌گذارد. تحقیقات چندین ناحیه از مغز ازجمله قشر جلوی مغز، آمیگدال و مخچه را که ممکن است در اوتیسم درگیر باشند، شناسایی کرده‌اند.
- قشر جلوی مغز در جلوی مغز قرار دارد و وظایف اجرایی مانند تصمیم‌گیری، برنامه‌ریزی و کنترل تکانه را بر عهده دارد. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب با این عملکردها مشکل دارند.
- آمیگدال ساختاری بادام شکل است که در اعماق مغز قرار دارد و نقش کلیدی در پردازش احساسات و اطلاعات اجتماعی دارد. برخی از مطالعات تفاوت‌هایی را در اندازه یا اتصال آمیگدال در افراد مبتلا به اوتیسم در مقایسه با افراد معمولی یافته‌اند.
- مخچه ناحیه‌ای در پشت مغز است که در هماهنگی و تعادل حرکتی نقش دارد. برخی از مطالعات نشان داده‌اند که افراد مبتلا به اتیسم ممکن است تفاوت‌هایی در ساختار یا عملکرد مخچه داشته باشند که به مشکلات مهارت‌های حرکتی یا پردازش حسی منجر می‌شوند.
توجه به این نکته مهم است که این‌ها تنها چند نمونه از مناطق مغزی هستند که ممکن است تحت تأثیر اوتیسم قرار گیرند و احتمالاً مناطق و شبکه‌های زیادی در این اختلال پیچیده دخیل هستند.
به‌علاوه، هر فرد مبتلا به اوتیسم به‌صورت متفاوتی ظاهر می‌شود، بنابراین مهم است که بدون در نظر گرفتن مشخصات منحصربه‌فرد هر فرد، درباره تأثیر اوتیسم بر مغز صحبت کنیم.
مزایای ام‌آرآی نسبت به سایر تست‌های تشخیصی
در حال حاضر هیچ تشخیص یکسانی برای اوتیسم وجود ندارد؛ زیرا هر فرد به‌طور متفاوتی ظاهر می‌شود و هیچ آزمایش استاندارد طلایی برای تشخیص این بیماری وجود ندارد. بااین‌حال، چندین نوع آزمایش تشخیصی مختلف ممکن است برای کمک به پزشکان برای درک بهتر علائم فرد و تشخیص آگاهانه‌تر استفاده شوند.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) اغلب به‌عنوان ابزاری تشخیصی در انواع تخصص‌های پزشکی ازجمله مغز و اعصاب و روانپزشکی استفاده می‌شود. ام‌آرآی مزایای زیادی نسبت به سایر تست‌های تشخیصی ارائه می‌دهد و در صورتی که بتوان آن را به‌عنوان ابزاری برای تشخیص اوتیسم در نظر گرفت مزایای زیر را به همراه دارد:
- تصاویر با وضوح بالاتر. MRI تصاویری با وضوح بالا تولید می‌کند که امکان تجسم دقیق ساختار و عملکرد مغز را فراهم می‌کند. این تصاویر به‌ویژه در ارزیابی نواحی‌ای از مغز مانند قشر جلوی مغز و مخچه که بیشتر در اتیسم تحت تأثیر قرار می‌گیرند، مفید هستند.
- انعطاف‌پذیری. ام‌آرآی می‌تواند برای ارزیابی جنبه‌های مختلف عملکرد مغز، ازجمله ضخامت قشر، یکپارچگی ماده سفید و اتصال عملکردی استفاده شود. این انعطاف‌پذیری به پزشکان اجازه می‌دهد تا پروتکل اسکن را بر اساس رویکرد ارائه بالینی (SPCP) تنظیم کنند تا نیازهای هر بیمار را به بهترین نحو برآورده کنند.
- عدم وجود تشعشعات یونیزان. بر خلاف سایر روش‌های تصویربرداری مانند CT یا PET، در ام‌آرآی از تشعشعات یونیزان استفاده نمی‌شود.
چالش‌ها و محدودیت‌های استفاده از MRI برای تشخیص اتیسم
چالش‌ها و محدودیت‌های زیادی برای استفاده از ام‌آرآی برای تشخیص اوتیسم وجود دارند. یکی از این چالش‌ها این است که هیچ تعریف توافق‌شده‌ای از «اختلال طیف اوتیسم» وجود ندارد. این بدان معنی است که پزشکان مختلف ممکن است نظرات متفاوتی درمورد اینکه آیا یک فرد معیارهای تشخیص اوتیسم را برآورده می‌کند یا خیر، داشته باشند. بنابراین این مسئله می‌تواند مقایسه نتایج در بین مطالعات را دشوار کند. چالش دیگر این است که تغییرات مغزی مرتبط با اوتیسم ممکن است با فناوری MRI فعلی قابل تشخیص نباشند. علاوه بر این، ام‌آرآی روشی گران است و به‌طور گسترده در دسترس نیست و این مسئله کاربرد آن را برای تشخیص اوتیسم محدود می‌کند. در نهایت، ذکر این نکته ضروری است که اتیسم اختلالی پیچیده با دلایل متعدد است. بنابراین، هیچ آزمایش یا نشانگر زیستی‌ای به تنهایی قادر به تشخیص همه موارد اوتیسم نخواهد بود.
مطالعات انجام‌شده درزمینه تشخیص اوتیسم با استفاده از ام‌آرآی
تصاویر ام‌آرآی راهی بالقوه برای تشخیص اوتیسم ارائه می‌دهند؛ زیرا می‌توانند اطلاعات دقیقی درمورد ساختار مغز در اختیار پزشک قرار دهند. مطالعات زیادی برای بررسی امکان استفاده از MRI برای تشخیص اوتیسم انجام شده‌اند، و این مطالعات به‌طور کلی نشان داده‌اند که ام‌آرآی درواقع می‌تواند بینش‌های ارزشمندی را درمورد این بیماری ارائه دهد.
به‌عنوان مثال، مطالعه‌ای مغز 37 کودک مبتلا به اوتیسم و 37 کودک در حال رشد را مورد بررسی قرار داد و دریافت که افراد مبتلا به اوتیسم الگوهای رشد مغزی متفاوتی دارند. این نکته نشان می‌دهد که می‌توان از ام‌آرآی برای تشخیص دقیق اتیسم در برخی موارد استفاده کرد.
در مطالعه دیگری از ام‌آرآی برای اسکن مغز 24 نوجوان مبتلا به اوتیسم و 24 نوجوان در حال رشد استفاده شد و دوباره تفاوت‌هایی در ساختار مغز بین دو گروه مشاهده شد. این مطالعه همچنین نشان داد که شدت علائم اوتیسم با میزان ناهنجاری‌های مغزی که در ام‌آرآی مشاهده می‌شود، مرتبط است.
به‌طور کلی، شواهد امیدوارکننده‌ای وجود دارند که نشان می‌دهند MRI می‌تواند برای کمک به تشخیص اتیسم در برخی موارد استفاده شود. بااین‌حال، تحقیقات بیشتری برای تأیید این یافته‌ها و توسعه روش‌های قابل اعتمادتر برای استفاده از MRI برای تشخیص اوتیسم موردنیاز هستند.
جمع‌بندی
تصاویر ام‌آرآی می‌توانند اطلاعات زیادی درمورد ساختار و عملکرد مغز در اختیار پزشک قرار دهند. اما به تنهایی قادر به تشخیص اوتیسم هستند؛ زیرا در بسیاری از موارد، علائم تشخیص داده شده در افراد مبتلا به اوتیسم مشابه افراد سالم هستند. با این وجود واضح است که امکان تشخیص اوتیسم با اسکن MRI دارای پتانسیل زیادی است و تحقیقات در این زمینه هنوز در مراحل اولیه هستند. بنابراین تحقیقات بیشتر می‌توانند این نوید را به ما بدهند که می‌توان از ام‌آرآی به‌عنوان ابزاری ارزشمند در کنار سایر روش‌های تشخیصی اتیسم استفاده کرد. همان‌طور که تحقیقات بیشتری درمورد چگونگی قابل اعتمادتر و دقیق‌تر کردن این روش انجام می‌شود، ممکن است روزی شاهد دنیایی باشیم که در آن افراد می‌توانند تشخیص زودهنگام بیماری خود را دریافت کرده و زودتر درمان اوتیسم را شروع کنند. تا آن زمان، دانشمندان به کشف راه‌های جدیدی برای تشخیص اتیسم با استفاده از اسکن ام‌آرآی و سایر فناوری‌ها ادامه خواهند داد.
منابع
