گاز گرفتن برای کودکان مبتلا به اوتیسم، وسیله‌ای برای برقراری ارتباط یا نشان دادن پریشانی و ناراحتی است. والدین و مراقبان باید رفتارهای فرزند خود را با دقت مشاهده کرده و محرک‌هایی را که منجر به گاز گرفتن می‌شوند، شناسایی کنند.
رفتاردرمانی هنوز هم ثابت‌شده‌ترین رویکرد برای کودکان اوتیسم است. این روش معمولاً ابزار اصلی برای توسعه و ارتقای مهارت‌های اجتماعی است.
شاید از قبل بدانید که کودکان مبتلا به اوتیسم دنیا را به‌شکلی متفاوت تجربه می‌کنند. آن‌ها علایق محدودی دارند و رفتارهایی تکراری از خود نشان می‌دهند. همچنین در تعاملات و ارتباطات اجتماعی نیز مشکلاتی دارند که تصور می‌شود این ویژگی‌ها به‌دلیل تغییراتی در نحوه شکل‌گیری و اتصال قسمت‌های مختلف مغز به یکدیگر ایجاد می‌شوند.
تحقیقات نشان می‌دهند که نقاشی، موسیقی، رقص و هنرهای تجسمی می‌توانند زندگی افراد مبتلا به اوتیسم را بهبود بخشند. درمان‌های هنری نه‌تنها مهارت‌ها و مشارکت اجتماعی را بهبود می‌بخشند، بلکه مشارکت فعال در برنامه‌های هنری جامعه می‌تواند اعتمادبه‌نفس و ارتباطات را افزایش دهد.
دستورپذیری، مهارتی بنیادی و جدایی‌ناپذیر در رشد کودک است که او را قادر می‌سازد تا به‌طور مؤثر در فعالیت‌های آموزشی، اجتماعی و زندگی روزمره مشارکت داشته باشد. تسلط بر این مهارت برای کودکان مبتلا به اوتیسم می‌تواند به‌طور قابل توجهی بر توانایی آن‌ها در انجام فعالیت‌های روزمره و سازگاری با محیط‌های جدید تأثیر بگذارد.
برای بسیاری از والدین، زمان غذا خوردن می‌تواند میدان جنگ واقعی باشد؛ به خصوص وقتی پای کودکان طیف اوتیسم در میان باشد. امتناع از غذا خوردن، انتخاب‌گری شدید در نوع و بافت غذا، یا حتی واکنش‌های شدید به بو و ظاهر غذا، تنها بخشی از چالش‌هایی است که این خانواده‌ها با آن روبرو هستند.
لالی انتخابی و اختلال طیف اوتیسم دو وضعیت متمایز هستند که گاهاً با هم اشتباه گرفته می‌شوند. هر دو اختلال شامل چالش‌هایی در ارتباط هستند، اما برای تشخیص دقیق و ارائه مداخلات مناسب، شناخت ویژگی‌های منحصربه‌فرد آن‌ها مهم است.
اگر درمورد آپراکسی گفتار کودکی شنیده باشید، احتمالاً کنجکاو هستید بدانید این اختلال با اوتیسم مرتبط است یا خیر. بهتر است بدانید آپراکسی نوعی اوتیسم نیست. اما کودکانی که مبتلا به اوتیسم هستند یا آپراکسی دارند، می‌توانند ویژگی‌های گفتاری مشابهی داشته باشند.
راه رفتن روی پنجه و نوک پا زمانی است که کودک روی انگشتان یا سینه پا راه می‌رود بدون اینکه پاشنه یا سایر قسمت‌های پا با زمین تماس پیدا کنند.
اوتیسم اختلالی پیچیده است که چندین ناحیه و عملکرد مغز را درگیر می‌کند و هیچ «مرکز اتیسم» واحدی در مغز وجود ندارد که بتوان آن را ازطریق ام‌آرآی تشخیص داد.
DSM-5 آخرین ویرایش DSMاست که تغییرات قابل توجهی در معیارهای تشخیصی اوتیسم و اختلالات مرتبط ایجاد کرده است.
اگرچه رابطه بین ویتامین ب 12 و اوتیسم هنوز در حال مطالعه است، شواهد زیادی وجود دارند که نشان می‌دهند مکمل‌ها و مداخلات غذایی حاوی ویتامین ب ۱۲ می‌توانند علائم اوتیسم را در کودکان بهبود یا کاهش دهند.
