بیش فعالی فرق اختلال کمبود توجه (ADD) و اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) چیست؟
اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) وضعیتی رفتاری است که شامل مشکلات مربوط به بیش فعالی و مشکل در توجه است که در زندگی روزمره اختلال ایجاد میکند.
"اختلال کمبود توجه (ADD)" اصطلاحی قدیمی است که دیگر بهطور رسمی استفاده نمیشود. برخی از افراد اصطلاحات "ADD" و "ADHD" را به جای یکدیگر به کار میبرند، و برخی دیگر ADD را زیرگروهی از ADHD می دانند، اگرچه زیرگروه ها دیگر استفاده نمیشوند.
تفاوت بین ADD و ADHD
"ADHD" مخفف "اختلال نقص توجه و بیش فعالی" است - اصطلاح رایج و مرسومی که برای توصیف وضعیت رفتاری بیش فعالی و مشکل در توجه استفاده میشود. نام آن چندین بار تغییر کرده است. «اختلال کمبود توجه» یا «ADD» یکی از نامهای قبلی آن است که هنوز بهطور غیر رسمی استفاده میشود. استفاده از اصطلاحات متعدد - با وجود آنکه ADD رسماً با ADHD جایگزین شده است - سردرگمی زیادی ایجاد میکند.
طبقهبندی علائم ADHD بر اساس APA

ADHD بیتوجهی/ حواسپرتی (ADD)
- مشکل در توجه به جزئیات
- مشکل در حفظ توجه
- مشکل در گوش دادن
- مشکل در به اتمام رساندن کارها
- مشکلات نظم و مدیریت زمان
- اجتناب از کارهایی که نیازمند توجه است
- جابجا قرار دادن یا گم کردن اشیاء
- مشکلات حواسپرتی
- فراموشی
ADHD بیش فعال/تکانشی
- بیقراری یا به خود پیچیدن
- مشکل در ثابت نشستن
- بیقراری، دویدن یا بالا رفتن در زمان نامناسب
- مشکل در ساکت ماندن
- بیشازحد فعال بودن یا مشکل در ثابت ماندن
- حرف زدن زیاد
- صحبت کردن قبل از گوش دادن
- مشکل در انتظار کشیدن
- قطع کردن صحبت افراد یا ایجاد مزاحمت
دلایل ADHD
بهطور کامل مشخص نیست که چه چیزی باعث ADHD میشود. بااینحال، این بیماری ممکن است تا حدی ژنتیکی باشد. تئوریهایی در حال تحقیق هستند، مانند قرار گرفتن در معرض سموم در دوران بارداری یا در دوران کودکی، اما هنوز شواهد کافی برای نامیدن آنها بهعنوان عوامل خطر احتمالی وجود ندارند. برای آشنایی با انواع بیش فعالی در کودکان این مقاله رو مطالعه کنید.
تشخیص ADD و ADHD
امکان تشخیص "ADD" بهعنوان مشکلی جداگانه، دیگر میسر نیست؛ زیرا این عبارت با ADHD جایگزین شده است. برخی از افراد ممکن است به اشتباه به آن اشاره کنند، اما اصطلاحی رسمی نیست. ADHD را نمیتوان با آزمایش پزشکی تشخیص داد. در عوض، متخصصان مراقبتهای بهداشتی مانند پزشکان اطفال، روانپزشکان و روانشناسان برای تشخیص ADHD یک سری علائم را ارزیابی میکنند.
بسته به ماهیت علائم، آنها ممکن است انواع زیر را تشخیص دهند:
- غالبا بی توجه: برای تشخیص ADHD نوع غالباً بیتوجه، فرد باید علائم مشکل در تمرکز کردن را نشان دهد. کودکان باید شش مورد از علائم بیتوجهی ذکرشده در جدول بالا را در شش ماه گذشته تجربه کنند. افراد 17 سال یا بیشتر نیز باید پنج مورد از علائم را تجربه کنند.
- غالباً بیش فعال- تکانشگر: فرد باید علائم بیش فعالی یا تمایل مکرر به انجام بدون فکر کارها را نشان دهد. کودکان باید شش مورد از این علائم را در شش ماه گذشته تجربه کرده باشند و افراد 17 ساله یا بالاتر باید پنج مورد از این علائم را تجربه کنند.
- ترکیبی: فرد باید علائم بیتوجهی و بیش فعالی/تکانشگری را نشان دهد. کودکان باید حداقل شش علامت بیتوجهی و شش علامت بیش فعالی/تکانشگری را در شش ماه گذشته تجربه کنند و افراد 17 ساله یا بالاتر باید حداقل پنج علامت بی توجهی و پنج علامت بیش فعالی/تکانشگری را داشته باشند.

هنگام تشخیص ADHD، متخصصان اطلاعات زیر را بررسی میکنند:
- ارزیابی یا معاینه
- صحبت کردن با بیمار
- اطلاعات والدین (اگر فرد مورد ارزیابی خردسال باشد)
- مشاهدات در طول ویزیت در مطب
- یادداشتها یا ارزیابیهای معلمان یا مراقبان کودکان درصورت لزوم
- آزمایش پزشکی برای رد مشکلات دیگر
- اطلاعات ارائهشده توسط سایر متخصصان درمانی
درمان
ADHD را میتوان با موارد زیر درمان کرد:
- آموزش مهارت به والدین کودکان مبتلا به ADHD
- روان درمانی (صحبت درمانی) برای کودکان یا بزرگسالان مبتلا به ADHD
- خدمات آموزشی و فضای ویژه در مدرسه
- داروها، که معمولاً در یکی از دو دسته کلی محرک و غیرمحرک هستند
- ترکیبی از این درمانها
گزینه های درمان ADHD تا حدی به سن فرد مبتلا به ADHD بستگی دارد. برای مثال، توصیه میشود که کودکان زیر 6 سال فقط درمانهای غیردارویی دریافت کنند، در حالی که برای بزرگسالان و کودکان 6 سال و بالاتر توصیه میشود که همزمان با گزینههای دیگر از دارو استفاده کنند.
گزینههای درمانی ADHD میتوانند شامل آموزش برای والدین کودکان مبتلا به ADHD، آموزش برای بزرگسالان و کودکان مبتلا به ADHD و حمایت در مدرسه باشند.
گفتگو درمانی یک درمان مبتنی بر مکالمه است که میتواند به بزرگسالان، کودکان و والدین کمک کند تا درمورد عواملی که بر علائم و نتایج ADHD تأثیر میگذارند، آموزش ببینند، ازجمله:
- مشکلات محیطی، مانند بخشهایی از خانه یا مدرسه که به رشد کمک نمیکنند
- مشکل در ایجاد یا تقویت دوستی یا روابط دیگر
- عدم توانایی در بیان افکار یا احساسات
- مشکلات سلامت روان همزمان، مانند افسردگی، اضطراب یا اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
- سایر نیازهای مرتبط با سلامتی مانند خوب خوابیدن، رژیم غذایی سالم و ورزش کردن
انواع جلسات صحبت درمانی که برای کودکان مبتلا به ADHD به خوبی جواب میدهد، شامل آموزش والدین، مدیریت رفتار و رفتار درمانی شناختی کودک است.
دارو
داروها را میتوان برای درمان ADHD در افرادی که 6 سال یا بیشتر دارند استفاده کرد. توصیه میشود که افراد بهطور همزمان با گزینههای غیر دارویی درمان شوند. داروهای ADHD در دو نوع محرکها و غیرمحرکها میباشند.
مقایسه محرکها و غیرمحرکها
محرکهایی مانند متیل فنیدات و آمفتامینها مؤثرتر از غیرمحرکها هستند و اولین درمان دارویی توصیهشده برای کودکان و بزرگسالان مبتلا به ADHD هستند.
داروهای غیرمحرک برای مدت طولانیتری مؤثر هستند و ممکن است در درمان ADHD همراه با سایر بیماریهایی که بهصورت همزمان رخ میدهند مفیدتر باشند، مانند ADHD و اختلالات تیک.
خلاصه
اختلال نقص توجه و بیش فعالی یا ADHD، وضعیتی رفتاری است که ممکن است شامل مشکل در توجه، چالشهای بیش فعالی و مشکلات تکانشگری باشد. "اختلال کمبود توجه" و "ADD" اصطلاحات منسوخشده برای مشکلی است که در سال 1987 با "ADHD" جایگزین شد. بااینحال، این تغییر بحثبرانگیز بود و برخی افراد هنوز از اصطلاح "ADD" استفاده میکنند.
"ADD" بهطور غیررسمی برای توصیف ADHD عمدتاً بیتوجه استفاده میشود. بااینحال، برخی افراد از "ADD" و "ADHD" به جای یکدیگر استفاده میکنند، و درمورد نحوه استفاده از این اصطلاحات سردرگمی وجود دارد.
مشکوک شدن، تشخیص و زندگی با ADHD میتواند چالشبرانگیز باشد. اگر خودتان یا کسی که میشناسید، به ADHD مبتلا است یا مشکوک است، میتواند کمک بگیرد. برای گرفتن کمک میتوانید با کلینیک توانبخشی رسش تماس بگیرید. این مشکل قابل درمان است. میتوان با وجود ابتلا به ADHD در مدرسه و کار موفق بود و زندگی شاد و رضایتبخشی داشت.
جهت دریافت مشاوره رایگان برای درمان اختلالات مختلف و رزرو وقت می توانید با شماره های 09362020364، 02166013282 و یا شماره واتساپ 09364904632 تماس حاصل فرمایید. کلینیک رسش همیشه درکنار شما و پاسخگوی شماست.
منبع
سوالات متداول
در حالی که هیچ درمانی برای بیشفعالی وجود ندارد، استراتژیهای مدیریت مؤثر، ازجمله رفتاردرمانی و دارودرمانی میتوانند بهطور قابل توجهی علائم و کیفیت زندگی افراد مبتلا به ADHD یا ADD را بهبود بخشند.
ADD اصطلاحی قدیمی برای اختلالی است که اکنون ADHD نامیده میشود. شخصی که از اصطلاح ADD استفاده میکند ممکن است به ADHD عمدتاً از نوع بیتوجهی اشاره داشته باشد.
اختلالی که زمانی بهعنوان ADD تعریف میشد، در حال حاضر با نام ADHD شناخته میشود تا مجموعه علائم را بهتر توصیف کند.
دستورالعملهایی که متخصصان سلامت روان برای تشخیص بیماریهای روانی استفاده میکنند، دیگر اختلال ADD را بهعنوان یک تشخیص نمیشناسند. در سال ۱۹۸۷، نام رسمی این بیماری از ADD به ADHD تغییر کرد.
بله، ADD در سال ۱۹۸۷ رسماً به ADHD تغییر یافت. در این زمان نسخه جدیدی از DSM منتشر شد. گاهیاوقات ممکن است مردم هنوز از نام ADD در زبان رایج استفاده کنند، اما رسماً بهعنوان اختلالی قابل تشخیص شناخته نمیشود. در عوض، ADHD نامیده میشود.
سه علامت اصلی ADHD شامل بیتوجهی، بیشفعالی و تکانشگری هستند. برای تشخیص ADHD لازم نیست هم بیتوجهی و هم بیشفعالی داشته باشید.

