بیش فعالی فرق اختلال کمبود توجه (ADD) و اختلال بیش فعالی (ADHD) چیست؟
اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یک وضعیت رفتاری است که شامل مشکلات مربوط به بیش فعالی و مشکل در توجه است که در زندگی روزمره اختلال ایجاد می کند.
"اختلال کمبود توجه (ADD)" یک اصطلاح قدیمی است که دیگر به طور رسمی استفاده نمی شود. برخی از افراد اصطلاحات "ADD" و "ADHD" را به جای یکدیگر به کار می برند، و برخی دیگر ADD را زیرگروهی از ADHD می دانند، اگرچه زیرگروه ها دیگر استفاده نمی شوند.
تفاوت بین ADD و ADHD
"ADHD" مخفف "اختلال نقص توجه و بیش فعالی" است - اصطلاح رایج و مرسومی که برای توصیف وضعیت رفتاری بیش فعالی و مشکل در توجه استفاده می شود. نام آن چندین بار تغییر کرده است. «اختلال کمبود توجه» یا «ADD» یکی از نام‌های قبلی آن است که هنوز به طور غیر رسمی استفاده می‌شود. استفاده از اصطلاحات متعدد - با وجود آنکه ADD رسماً با ADHD جایگزین شده است - سردرگمی زیادی ایجاد می‌کند.
طبقه بندی علائم ADHD بر اساس APA
ADHD بی توجه/ حواس پرتی (ADD)
- مشکل در توجه به جزئیات
- مشکل در حفظ توجه
- مشکل در گوش دادن
- مشکل در به اتمام رساندن کارها
- مشکلات نظم و مدیریت زمان
- اجتناب از کارهایی که نیازمند توجه است
- جابجا قرار دادن یا گم کردن اشیاء
- مشکلات حواس پرتی
- فراموشی
ADHD بیش فعال/تکانشی
- بی قراری یا به خود پیچیدن
- مشکل در ثابت نشستن
- بی قراری، دویدن یا بالا رفتن در زمان نامناسب
- مشکل در ساکت ماندن
- بیش از حد فعال بودن یا مشکل در ثابت ماندن
- حرف زدن زیاد
- صحبت کردن قبل از گوش دادن
- مشکل در انتظار کشیدن
- قطع کردن صحبت افراد یا ایجاد مزاحمت
دلایل ADHD
به طور کامل مشخص نیست که چه چیزی باعث ADHD می شود. با این حال، این بیماری ممکن است تا حدی ژنتیکی باشد. تئوری هایی در حال تحقیق هستند، مانند قرار گرفتن در معرض سموم در دوران بارداری یا در دوران کودکی، اما هنوز شواهد کافی برای نامیدن آنها به عنوان عوامل خطر احتمالی وجود ندارد.برای آشنایی با انواع بیش فعالی در کودکان این مقاله رو مطالعه کنید.
تشخیص ADD (ADHD بی توجه) و ADHD
امکان تشخیص "ADD" به عنوان یک مشکل جداگانه، دیگر میسر نیست زیرا این عبارت با ADHD جایگزین شده است. برخی از افراد ممکن است به اشتباه به آن اشاره کنند، اما یک اصطلاح رسمی نیست. ADHDرا نمی توان با آزمایش پزشکی تشخیص داد. در عوض، متخصصان مراقبت های بهداشتی مانند پزشکان اطفال، روانپزشکان و روانشناسان برای تشخیص ADHD یک سری علائم را ارزیابی می کنند.
بسته به ماهیت علائم، آنها ممکن است انواع زیر را تشخیص دهند:
غالبا بی توجه: برای تشخیص ADHD نوع غالبا بی توجه ، فرد باید علائم مشکل در تمرکز کردن را نشان دهد. کودکان باید شش مورد از علائم بی توجهی ذکر شده در جدول بالا را در شش ماه گذشته تجربه کنند. افراد 17 سال یا بیشتر نیز باید پنج مورد از علائم را تجربه کنند.
غالباً بیش فعال- تکانشگر: فرد باید علائم بیش فعالی یا تمایل مکرر به انجام بدون فکر کارها را نشان دهد. کودکان باید شش مورد از این علائم را در شش ماه گذشته تجربه کرده باشند و افراد 17 ساله یا بالاتر باید پنج مورد از این علائم را تجربه کنند.
ترکیبی: فرد باید علائم بی توجهی و بیش فعالی/تکانشگری را نشان دهد. کودکان باید حداقل شش علامت بی توجهی و شش علامت بیش فعالی/تکانشگری را در شش ماه گذشته تجربه کنند و افراد 17 ساله یا بالاتر باید حداقل پنج علامت بی توجهی و پنج علامت بیش فعالی/تکانشگری را داشته باشند.
هنگام تشخیص ADHD، متخصصان اطلاعات زیر را بررسی می کنند:
- ارزیابی یا معاینه
- صحبت کردن با بیمار
- اطلاعات والدین (اگر فرد مورد ارزیابی خردسال باشد)
- مشاهدات در طول ویزیت در مطب
- یادداشت ها یا ارزیابی های معلمان یا مراقبان کودکان در صورت لزوم
- آزمایش پزشکی برای رد مشکلات دیگر
- اطلاعات ارائه شده توسط سایر متخصصان درمانی
درمان
ADHD را می توان با موارد زیر درمان کرد:
- آموزش مهارت به والدین کودکان مبتلا به ADHD
- روان درمانی (صحبت درمانی) برای کودکان یا بزرگسالان مبتلا به ADHD
- خدمات آموزشی و فضای ویژه در مدرسه
- داروها، که معمولاً در یکی از دو دسته کلی محرک و غیر محرک هستند
- ترکیبی از این درمان ها
گزینه های درمان ADHD تا حدی به سن فرد مبتلا به ADHD بستگی دارد. برای مثال، توصیه می‌شود که کودکان زیر 6 سال فقط درمان‌های غیردارویی دریافت کنند، در حالی که برای بزرگسالان و کودکان 6 سال و بالاتر توصیه می‌شود که همزمان با گزینه‌های دیگر از دارو استفاده کنند.
گزینه های درمانی ADHD می تواند شامل آموزش برای والدین کودکان مبتلا به ADHD، آموزش برای بزرگسالان و کودکان مبتلا به ADHD و حمایت در مدرسه باشد.
گفتگو درمانی یک درمان مبتنی بر مکالمه است که می تواند به بزرگسالان، کودکان و والدین کمک کند تا در مورد عواملی که بر علائم و نتایج ADHD تأثیر می گذارند، آموزش ببینند، از جمله:
- مشکلات محیطی، مانند بخش هایی از خانه یا مدرسه که به رشد کمک نمی کند
- مشکل در ایجاد یا تقویت دوستی یا روابط دیگر
- عدم توانایی در بیان افکار یا احساسات
- مشکلات سلامت روان همزمان، مانند افسردگی، اضطراب یا اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
- سایر نیازهای مرتبط با سلامتی مانند خوب خوابیدن، رژیم غذایی سالم و ورزش کردن
انواع جلسات صحبت درمانی که برای کودکان مبتلا به ADHD به خوبی جواب می دهد، شامل آموزش والدین ، مدیریت رفتار و رفتار درمانی شناختی کودک است.
دارو
داروها را می توان برای درمان ADHD در افرادی که 6 سال یا بیشتر دارند استفاده کرد. توصیه می شود که افراد به طور همزمان با گزینه های غیر دارویی درمان شوند. داروهای ADHD در دو نوع محرک ها و غیر محرک ها می باشد.
مقایسه محرک ها و غیر محرک ها
محرک هایی مانند متیل فنیدات و آمفتامین ها موثرتر از غیر محرک ها هستند و اولین درمان دارویی توصیه شده برای کودکان و بزرگسالان مبتلا به ADHD هستند.
داروهای غیرمحرک برای مدت طولانی تری موثر هستند و ممکن است در درمان ADHD همراه با سایر بیماری هایی که به صورت همزمان رخ می دهند مفیدتر باشند ، مانند ADHD و اختلالات تیک.
خلاصه
اختلال نقص توجه و بیش فعالی یا ADHD، یک وضعیت رفتاری است که ممکن است شامل مشکل در توجه، چالش های بیش فعالی و مشکلات تکانشگری باشد. "اختلال کمبود توجه" و "ADD" اصطلاحات منسوخ شده برای مشکلی است که در سال 1987 با "ADHD" جایگزین شد. با این حال، این تغییر بحث برانگیز بود و برخی افراد هنوز از اصطلاح "ADD" استفاده می کنند.
"ADD" به طور غیر رسمی برای توصیفADHD عمدتا بی توجه استفاده می شود. با این حال، برخی افراد از "ADD" و "ADHD" به جای یکدیگر استفاده می کنند، و در مورد نحوه استفاده از این اصطلاحات سردرگمی وجود دارد.
مشکوک شدن، تشخیص و زندگی با ADHD می تواند چالش برانگیز باشد. اگر خودتان یا کسی که می شناسید، به ADHD مبتلا است یا مشکوک است، می تواند کمک بگیرد. برای گرفتن کمک می توانید با کلینیک توانبخشی رسش تماس بگیرید. این مشکل قابل درمان است. می توان با وجود ابتلا به ADHD در مدرسه و کار موفق بود و زندگی شاد و رضایت بخشی داشت.
منبع :
