آیا افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند راه بروند ؟

آیا افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند راه بروند؟ فلج مغزی طیفی از اختلالات حرکتی مختلف را توصیف می کند که می تواند بر حرکت، تعادل، وضعیت بدنی و هماهنگی فرد تأثیر بگذارد. در نتیجه، توانایی راه رفتن در درجه اول به محل و شدت اختلالات حرکتی فرد بستگی دارد. با این حال، بسیاری از افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند راه بروند یا یاد بگیرند که توانایی راه رفتن خود را بهبود بخشند.

برای درک بهتر توانایی راه رفتن در افراد مبتلا به CP، به مباحث زیر می پردازیم :

فلج مغزی چگونه بر راه رفتن تأثیر می گذارد
طبقه بندی توانایی های راه رفتن
چگونه راه رفتن را بهبود ببخشیم

آیا افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند راه بروند؟

بله، بسیاری از افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند راه بروند! در واقع، بیش از نیمی از افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند به تنهایی و بدون نیاز به وسایل کمکی حرکتی مانند واکر یا عصا راه بروند.

فلج مغزی می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و نواحی مختلف بدن فرد را تحت تاثیر قرار دهد. به طور معمول، افراد مبتلا به CP که قادر به راه رفتن هستند، اختلالات حرکتی خفیف تا متوسطی در پاهای خود دارند. اغلب، این اختلالات حرکتی با کمک فیزیوتراپی، ارتزها و شل کننده های عضلانی یا تزریق بوتاکس کنترل می شوند.

در حالی که پیاده روی می تواند یک هدف واقع بینانه برای بسیاری از افراد مبتلا به فلج مغزی باشد، اما این کار برای همه امکان پذیر نیست. با این حال، درک این نکته ضروری است که بسیاری از افراد مبتلا به فلج مغزی با استفاده از وسایل کمک حرکتی یا ویلچر نیز می توانند عملکرد داشته و کیفیت زندگی بالایی داشته باشند. با یادگیری تکنیک هایی برای به حداکثر رساندن استقلال عملکردی، افراد مبتلا به CP می توانند زندگی رضایت بخشی داشته باشند.

 حتما مطالعه کنید : انواع فلج مغزی رو بشناسید

طبقه بندی توانایی راه رفتن در افراد مبتلا به فلج مغزی

شدت فلج مغزی اغلب از طریق سیستم طبقه‌بندی عملکرد حرکتی ناخالص (GMFCS) اندازه‌گیری می‌شود. این طبقه بندی شامل 5 سطح است که سطح 1 خفیف ترین و سطح 5 شدیدترین آنها است.

به طور کلی، کودکان با سطوح GMFCS 1 و 2 قادر به راه رفتن مستقل هستند. در مقابل، کودکان با سطوح GMFCS 3 و 4 از نظر توانایی راه رفتن محدودتر هستند و نیاز به استفاده از وسایل کمک حرکتی برای راه رفتن در مسافت های کوتاه دارند. افراد با GMFCS 5 دارای اختلالات حرکتی بسیار شدید هستند و برای حرکت به صندلی چرخدار با کمک مراقب متکی هستند.

این مطالعه سطوح GMFCS را در 610 کودک مبتلا به CP ارزیابی کرد. در حالی که 73 درصد از کودکان در طول مدت مطالعه در سطح اولیه GMFCS خود باقی ماندند، 27 درصد از آنها پس از ارزیابی در تاریخ بعدی مجدداً طبقه بندی شدند. این نشان می دهد که در حالی که سطوح GMFCS به طور کلی ثابت هستند، باز هم می توانند تغییر کنند و پیشرفت امکان پذیر است. توجه داشته باشید، پیشرفت در سطح GMFCS بیشتر در کودکان زیر 5 سال دیده می‌شود. این امر اهمیت مداخله زودهنگام در مدیریت فلج مغزی را نشان می‌دهد.

در ادامه، مداخلاتی را مورد بحث قرار خواهیم داد که می تواند به افراد مبتلا به فلج مغزی کمک کند تا عملکرد حرکتی خود را بهبود بخشند.

نحوه بهبود راه رفتن در بیماران فلج مغزی

مغز می تواند از نوروپلاستیسیته (توانایی سیستم عصبی مرکزی برای سازماندهی مجدد خود) برای ایجاد تغییرات انطباقی و بهبود عملکردهای حرکتی استفاده کند. با تحریک مداوم مغز از طریق تکرار فعالیت های خاص، افراد مبتلا به فلج مغزی ممکن است بتوانند راه رفتن خود را بهبود بخشند.

در زیر، به 5 مداخله موثر می پردازیم که می تواند به افراد مبتلا به فلج مغزی کمک کند تا تحرک خود را بهبود بخشند.

1. اسپاستیسیتی را مدیریت کنید

تا 80 درصد از افراد مبتلا به فلج مغزی، فلج مغزی اسپاستیک دارند که با تون عضلانی بالا (اسپاستیسیته) مشخص می شود.

به طور کلی، زمانی که فرد مبتلا به فلج مغزی راه رفتن غیرطبیعی دارد، به این دلیل است که اسپاستیسیتی، زانو، لگن یا مچ پای آنها را به سمت خاصی می‌کشد. اگر این حالت به درستی مدیریت نشود، می تواند در طول زمان پیشرفت کند و توانایی راه رفتن را به خطر بیاندازد.

درمان‌های اسپاستیسیته شامل بوتاکس یا شل‌کننده‌های عضلانی می‌توانند به تسکین موقت تون عضلانی بالا کمک کنند تا افراد بتوانند بر روی فیزیوتراپی خود تمرکز کنند و بهبودی طولانی ‌مدت بیشتری داشته باشند.

 حتما مطالعه کنید : طول عمر کودکان فلج مغزی چقدر است ؟

2. فیزیوتراپی شوید

در فیزیوتراپی، کودک شما می تواند تمریناتی را بیاموزد که به بهبود حرکت او در درازمدت کمک کند. فیزیوتراپیست توانایی های عملکردی کودک را ارزیابی می کند و یک برنامه ورزشی شخصی به او می دهد تا دامنه حرکتی اش را به حداکثر برساند، ماهیچه های سفت را بلندتر کند و ماهیچه های کم استفاده را تقویت کند.

تمرین راه رفتن نوعی فیزیوتراپی است که بر بهینه سازی عملکرد راه رفتن تمرکز دارد. می تواند شامل تمرینات و تجهیزات مختلفی باشد. به عنوان مثال، افراد می توانند در هنگام راه رفتن بر روی تردمیل از جلیقه ای استفاده کنند که به حفظ وزن بدن آنها کمک می کند. این کار به کاهش فشار وارد شده به مفاصل آنها کمک می کند تا بتوانند روی استفاده از فرم صحیح تمرکز کنند.

همچنین، برخی از فیزیوتراپیست ها ممکن است آب درمانی را توصیه کنند. شناور بودن در آب می تواند کار کردن بر روی راه رفتن صحیح را آسان تر کند و مقاومت آب می تواند به تقویت بیشتر ماهیچه های کم استفاده کمک کند.

به همان اندازه که جلسات فیزیوتراپی مهم است، تمرین مکرر بر روی مهارت های آموخته شده در درمان، از طریق یک برنامه ورزشی خانگی نیز لازم است. بازگشت به زندگی روزمره برای بهبود راه رفتن عملکردی در دراز مدت ضروری است. تحریک مداوم مغز از طریق حرکات تکراری و هدفمند می تواند به ساماندهی مجدد مدار مغز برای کاهش دائمی اسپاستیسیتی و بهبود الگوهای حرکتی کمک کند.

3. از ارتز استفاده کنید

ارتزهایی مانند بریس ها، گچ ها و آتل ها وسایل پوشیدنی هستند که به تراز مناسب اسکلتی عضلانی کمک می کنند. از آنجایی که افراد مبتلا به فلج مغزی تون عضلانی غیرطبیعی را تجربه می‌کنند، پوشیدن ارتز می‌تواند حمایت اضافی لازم را برای کاهش وضعیت بدنی نامطلوب، کشیده تر کردن آهسته عضلات سفت و محدود کردن حرکات ناخواسته فراهم کند.

در حالی که عملکرد بسیار مهم است، داشتن حالت خوب نیز برای جلوگیری از بدتر شدن وضعیت در طولانی مدت ضروری است. با تمرکز بر حفظ فرم صحیح، افراد مبتلا به فلج مغزی می توانند تحرک طولانی مدت بهتری داشته باشند.

4. به دنبال مداخله اولیه باشید

عادات با تقویت مسیرهای عصبی در مغز از طریق تمرینات تکراری و هدفمند شکل می گیرند. هرچه زودتر به دنبال گزینه‌های مدیریت فلج مغزی باشید، الگوهای حرکتی غیرطبیعی (که منجر به ضعف می‌شوند) زمان کمتری برای ایجاد شدن خواهند داشت.

علاوه بر این، مغزهای جوان‌تر دارای سطوح انعطاف‌پذیری بالاتری هستند، به این معنی که یادگیری عادات جدیدی که می‌تواند جایگزین عادات مضر شود، برای کودکان آسان‌تر از بزرگسالان است.

5. خود را به چالش بکشید

سیم کشی مجدد مغز برای بهبود راه رفتن فرزندتان یک شبه اتفاق نمی افتد. برای تغییرات اساسی هزاران تکرار لازم است، بنابراین اعتماد به فرآیند و تمرین مستمر ضروری است.

انگیزه کودک یک عامل تعیین کننده اصلی در رشد توانایی های حرکتی پایه در کودکان مبتلا به CP در نظر گرفته می شود. بدون مشارکت، کودکان به راحتی می توانند انگیزه خود را از دست بدهند.

یکی از مؤثرترین راه‌ها برای ترویج مشارکت این است که مطمئن شوید که فرزندتان دائماً در معرض چالش است. هر چه یک فرد درگیرتر شود، احتمال بیشتری دارد که به انجام تکرارهایی که برای بهبود نیاز دارد ادامه دهد.

راه رفتن با فلج مغزی: نکات کلیدی

فلج مغزی یک ناتوانی حرکتی است که ممکن است بر توانایی راه رفتن فرد تأثیر داشته یا نداشته باشد. شدت و محل آسیب مغزی بر شدت تجربه اختلالات حرکتی و مناطق تحت تاثیر در بدن تأثیر می گذارد.

خوشبختانه، عملکردهای تحت تأثیر فلج مغزی را می توان از طریق تحریک مکرر، نظم و بهبود بخشید. به لطف ویژگی های سازگاری بالای مغز، همیشه امیدی برای بهبود وجود دارد.