مطالعه جدید در مورد خطرات ریسپریدون در درمان اتیسم

با نویسنده ارشد یک تحقیق جدید در مورد عوارض جانبی دارویی که معمولاً برای درمان مشکلات رفتاری در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تجویز می شود مصاحبه شده است.

خانواده هایی که با مشکلات رفتاری جدی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) دست و پنجه نرم می کنند ، مشکل آزاردهنده ای را تجربه می کنند: ریسپریدون و آریپیپرازول تنها داروهای رفتاری مورد تأیید FDA برای کودکان در اختلال طیف اتیسم هستند که هر دو با عوارض جانبی جدی همراه می باشند. خصوصا: افزایش وزن ناسالم.

برای برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم ، رفتار درمانی به تنهایی برای کاهش مشکلات جدی رفتاری مانند عصبانیت ، پرخاشگری و آسیب به خود کافی نیست. در برخی از این موارد ، والدین و پزشکان برای کاهش این مشکلات به ریسپریدون روی می آورند و تا فرزاندانشان بتوانند در آموزش ، فعالیت های اجتماعی و زندگی خانوادگی شرکت کنند - و حتی در بزرگسالی به درجه ای از استقلال برسند.

یک مطالعه جدید در مجله آکادمی روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا، این نگرانی فزاینده را تأیید می کند که افزایش وزن مرتبط با ریسپریدون می تواند عواقب بدی بر روی سلامتی داشته باشد. از جمله افزایش قابل توجه خطر مقاومت به انسولین و سندرم متابولیک که به نوبه خود استعاداد ابتلا به دیابت ، بیماری قلبی و بیماری کبد را افزایش می دهد. [آریپیپرازول ، که آن هم با افزایش وزن همراه است نیز ممکن است تفاوتی نداشته باشد ، اما در این مطالعه مورد ارزیابی قرار نگرفته است.]

از نویسنده اصلی مطالعه، لارنس اسکاهیل ، از دانشکده پزشکی دانشگاه اموری و مرکز اوتیسم مارکوس آتلانتا ، خواسته شد تا بگوید که چگونه یافته های تیم او می تواند به خانواده ها و پزشکان کمک کند - و چگونه تحقیقات آینده ممکن است گزینه های درمانی ایمن تر و موثرتری را پیش رو بگذارد. دکتر اسکاهیل متخصص علمی برجسته در زمینه درمان های رفتاری و دارویی اوتیسم است.

سوال: آیا مطالعه شما نشان داد که ناهنجاری های متابولیکی نگران کننده ریسپریدون مستقیماً از افزایش وزن ناشی می شود؟ آیا همچنین نشان داده که افزایش وزن به دلیل افزایش اشتها بوده است؟ چرا پاسخ به این دو سوال مهم بود؟

دکتر اسکاهیل: به نظر می رسید که زنجیره رویدادها چیزی شبیه به این است: در ابتدای درمان اشتهای کودک افزایش می یابد و به دنبال آن مصرف روزانه غذای او افزایش پیدا میکند. بسیاری از کودکان ، اما نه همه آنها ، مصرف کربوهیدرات و سایر گروه های غذایی را افزایش می دهند. به طور متوسط در طی بررسی 24 هفته ای ، کودکان حدود 15 درصد وزن خود را از وزن اولیه افزایش دادند.

کودکانی که با سرعت بیشتری وزن خود را افزایش دادند ، کسانی بودند که والدین آنها در هشت هفته اول مطالعه، افزایش اشتهای آنها را گزارش داده بودند. افزایش اشتها در حدود سه چهارم افراد مورد نمونه گزارش داده شد. یافته مهم این است که افزایش اشتها قبل از افزایش وزن کاملا مشهود بود.

سوال: در گزارش خود پیشنهاد می کنید که هنگام تجویز ریسپریدون به کودک ، والدین به راهنمایی روشنی در مورد رژیم غذایی و کنترل وزن نیاز دارند. چه کسی می تواند چنین آموزشی را به آنها ارائه دهد و در حالت ایده آل این آموزش باید شامل چه چیزهای باشد؟

دکتر اسکاهیل: نتایج مطالعه نشان می دهد که پزشک معالج و تیم بالینی باید بحث در خصوص رژیم غذایی و انتخاب غذا را در روز اول درمان با ریسپریدون آغاز کنند. به والدین می توان گفت که به احتمال زیاد ریسپریدون - بسته به آنچه کودک می خورد باعث افزایش اشتها و وزن او می شود.

نوشابه ، نوشیدنی های شیرین ، غذاهای میان وعده با کالری بالا و موارد مشابه باید از خانه خارج شوند. سخت به نظر می رسد. اما همه اینها برای جلوگیری از افزایش سریع وزن ضروری است. نکته دیگر این است که دارو باید تنها در مشکلات جدی رفتاری استفاده شود.

سوال: در طول 24 هفته مطالعه شما، هر کودکی که ریسپریدون دریافت می کرد توسط پزشک بالینی که بهبود رفتار را ارزیابی می کرد و پزشکی که دارو را مدیریت می کرد تحت نظارت دقیق قرار می گرفت. چرا؟

دکتر اسکاهیل: ما می خواستیم پزشک معالج بر این نکته تمرکز کند که آیا کودک از نظر رفتاری بهتر می شود یا نه، فارغ از اینکه کودک در کدام گروه درمانی قرار داشت (فقط دارو یا همره با آموزش والدین). و البته ما می خواستیم دوز و عوارض جانبی ریسپریدون را کنترل کنیم. این وظیفه پزشک بود. کودکان در هر ویزیت وزن می شدند و از والدین در مورد اشتها ، خواب و سطح فعالیت آنها به عنوان راهی برای اطلاع از عوارض جانبی احتمالی سوال می شد.

سوال: در مطالعه خود ، دوز مصرفی برای هر کودک را چگونه تعیین کردید؟
دکتر اسکاهیل: از نظر طراحی ، دوز دارو تقریباً در هفته 4 مطالعه تعیین می شد. پس از آن ، فقط تغییرات جزئی وجود داشت - اغلب کاهش دارو برای مدیریت عوارض جانبی.

سوال: آیا از مطالعه شما یا دیگران نشانه ای وجود دارد که نشان دهد عوارض جانبی متابولیک ریسپریدون در طول درمان بدتر می شود؟ در مورد عوارض جانبی دیگر مانند بزرگ شدن سینه مردان و رفتارهای وسواسی اجباری چطور؟

دکتر اسکاهیل: دقیق تر می توان گفت که مشکلات متابولیک ناشی از افزایش سریع وزن است. همانطور که گفته شد ، ظاهراً ریسپریدون باعث افزایش اشتها می شود که منجر به افزایش وزن می شود. عواقب متابولیک مشاهده شده در مطالعه به طور مشابه با آنچه در کودکانی که چاق هستند اما تحت درمان با دارویی مانند ریسپریدون نیستند نیز مشاهده می شود. به خوبی می دانیم که اگر فرد چاق بماند ، اثرات چاقی بر سلامتی بدتر می شود.

بسیاری از پزشکان و محققان مشاهده کرده اند که ریسپریدون می تواند باعث بزرگ شدن سینه در پسران و اختلال در قاعدگی در دختران شود. این عوارض جانبی احتمالاً به دلیل افزایش هورمون پرولاکتین است. والدینی که نگران این عوارض جانبی هستند باید این موضوع را با پزشک معالج کودک خود در میان بگذارند. ما در مطالعه خود این اتفاقات نامطلوب یا افزایش رفتارهای اجباری را مشاهده نکردیم.

سوال: مطالعه شما دوز و عوارض جانبی ریسپریدون را بین گروهی از کودکانی که والدین آنها در برنامه آموزش والدین شرکت کرده بودند و گروهی از کودکانی که والدینشان این کار را نکرده بودند ، مقایسه کرده است. آموزش شامل چه مواردی بود؟ آیا آموزش والدین، دوز ریسپریدون مورد نیاز برای کمک به کودک را کاهش داد؟ آیا باعث کاهش افزایش وزن یا سایر عوارض جانبی ناخواسته شد؟

دکتر اسکاهیل: برنامه آموزش والدین بر اساس اصول تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی است. این برنامه راهبردهای خاصی را برای کمک به والدین در مدیریت طغیان خشم ، رفتارهای غیرمتعارف و پرخاشگری ارائه می دهد. این آموزش شامل 12-13 ویزیت در طول 24 هفته است. طرح مطالعه شامل انتخاب تصادفی در گروه های تحت درمان فقط با ریسپریدون یا ریسپریدون به همراه آموزش والدین بود. بنابراین هر دو گروه ریسپریدون دریافت کردند. دوز موثر در گروه ریسپریدون همراه آموزش والدین کمی کمتر بود. عوارض جانبی در این دو گروه متفاوت نبود.

سوال: در مطالعه شما ، گروه کوچکی از کودکان (22 نفر از 124 شرکت کننده) با افزایش مصرف ریسپریدون، افزایش اشتها و وزن نداشتند. چه چیزی می تواند پشت این تفاوت باشد؟

دکتر اسکاهیل: مشخص نیست که چرا حدود 20 درصد نمونه افزایش اشتها را نشان ندادند. کودکانی که والدین چیزی از افزایش اشتهای آنها گزارش ندادند با سرعت کمتری وزن خود را افزایش داده و در طول دوره مطالعه وزن کمتری را اضافه کردند. پیام اصلی این است که به محض شروع درمان ، اشتها و وزن را کنترل کنید.

سوال: در طول مطالعه شما ، داروی دوازده کودک شرکت کننده از ریسپریدون به آریپیپرازول تغییر کرد زیرا به نظر نمی رسید که به ریسپریدون پاسخ دهند. آیا نشانه ای وجود دارد که آریپیپرازول عوارض جانبی متابولیک نگران کننده کمتری داشته باشد؟

دکتر اسکاهیل: این تغییر در طراحی مطالعه تعریف شده بود. داده های موجود نشان می دهد که آریپیپرازول نیز با افزایش وزن ارتباط دارد. ما روی ریسپریدون تمرکز کردیم زیرا نمونه ای به اندازه کافی بزرگ داشتیم که می توانست اطلاعات بالینی مفیدی را ارائه دهد. همچنین ، کودکانی که به آریپیپرازول روی آوردند ، تقریباً هشت هفته ریسپریدون استفاده کردند. بنابراین هر یک یا هر دوی این داروها می توانند در افزایش وزن کودکانی که به آریپیپرازول تغییر کرده اند ، تأثیر گذاشته باشند.

سوال: از آنجا که هم ریسپریدون و هم آرپیپرازول با افزایش وزن ارتباط دارند ، چرا تیم شما روی ریسپریدون تمرکز کرد؟

دکتر اسکاهیل: ما سابقه طولانی در مطالعه ریسپریدون داریم. ما در اواخر دهه 1990 با کمک موسسه ملی بهداشت شروع به کار کردیم. ریسپریدون در آن زمان نسبتاً جدید بود. ما به این دارو علاقه مند بودیم زیرا فکر می کردیم این دارو در درمان مشکلات جدی رفتاری، نسبت به داروهای ضد روان پریشی قدیمی بهتر خواهد بود. داروهای ضد روان پریش قدیمی در برخی از کودکان عوارض جانبی عصبی خاصی ایجاد می کردند. بنابراین ما به دنبال جایگزین بودیم. مطالعات ما نشان داده است که ریسپریدون کمتر باعث این مشکلات عصبی می شود.

در اولین مطالعه ، کودکان مبتلا به ASD و مشکلات رفتاری جدی، به طور تصادفی تحت درمان با ریسپریدون یا دارونمای شبیه به آن قرار گرفتند. محققان ، والدین و کودکان نسبت به این که ماده مورد استفاده داروی فعال بوده یا دارونما ، آگاه نبودند. پس از هشت هفته درمان ، کودکان گروه استفاده کننده از ریسپریدون کاهش چشمگیری در مشکلات رفتاری نشان دادند. در گروه دارونما پیشرفت چندانی صورت نگرفت یا هیچ پیشرفتی مشاهده نشد.

بعد از اینکه نشان دادیم که ریسپریدون برای کاهش مشکلات رفتاری جدی مانند عصبانیت ، پرخاشگری و آسیب به خود برتر از دارونما است ، مطالعه دوم را برنامه ریزی کردیم. در این مطالعه ، کودکان مبتلا به ASD و مشکلات رفتاری مشابه به طور تصادفی با ریسپریدون یا ریسپریدون به همراه آموزش والدین [استراتژی های رفتاری برای کمک به کنترل رفتارهای مشکل دار] به مدت شش ماه تحت درمان قرار گرفتند. برای کمک به روشن شدن نتایج ، از بررسی کودکانی که قبلاً تحت درمان با ریسپریدون قرار گرفته بودند یا والدین آنها آموزش قبلی دیده بودند ، اجتناب کردیم.

سوال: در گزارش خود پیشنهاد می کنید که ما به تحقیقات بیشتری در مورد درمان های ایمن تر برای رفتارهای خطرناک مرتبط با اوتیسم نیاز داریم. چه درمانهای بالقوه ای را امیدوارکننده می بینید؟
دکتر اسکاهیل: همانطور که اشاره کردم ، داروهای ضد روان پریشی قدیمی تر برای درمان مشکلات رفتاری جدی در کودکان مبتلا به ASD پیشرفت هایی نشان داده بودند. ما فکر می کردیم داروهای ضد روان پریشی جدیدتر مانند ریسپریدون و آریپیپرازول نسبت به داروهای قدیمی بهتر خواهند بود. و همینطور نیز هستند. اما ما باید از این دسته از داروها فراتر برویم. ما همچنین باید در مورد چگونگی مطالعه بر روی داروهای جدید از آزمایش اولیه گرفته تا آزمایشات تصادفی در مقیاس بزرگ فکر کنیم. به عنوان مثال ، قبل از سرمایه گذاری در یک مطالعه چند میلیون دلاری در مقیاس بزرگ ، باید آزمایشات کوچکی انجام دهیم که نتایج امیدوار کننده ای را مشخص کند. این مطالعات اولیه ممکن است از اندازه گیری های بیولوژیکی مانند EEG و تغییر ضربان قلب ، فناوری های ردیابی چشم و ارزیابی رفتاری مستقیم در یک محیط آزمایشگاهی استفاده کنند. اگرچه ممکن است این رویکردها در آزمایشات مقیاس بزرگ تر کاربردی نباشند ، اما در مطالعات کوچک می توانند آموزنده باشند.

سوال: در مورد داروهایی مانند متفورمین که ممکن است برخی از عوارض جانبی ریسپریدون را در برخی از بیماران از بین ببرد ، چه چیزی می توانید به خانواده ها بگویید؟

دکتر اسکاهیل: من دیوانه نیستم که از داروی دوم برای درمان عوارض جانبی داروی اول استفاده کنم - مخصوصاً وقتی می توان از این مشکل جلوگیری کرد. بهترین رویکرد این است که استفاده از دارویی مانند ریسپریدون را تنها برای کودکانی که مشکلات رفتاری جدی دارند، محدود کرده و هنگام شروع دارو راهنمایی هایی لازم در مورد رژیم غذایی را به آنها رائه دهیم.

سوال: آیا فکر می کنید عدم دسترسی به مداخلات رفتاری با کیفیت بالا باعث استفاده بیش از حد از داروهای رفتاری می شود؟

دکتر اسکاهیل: دسترسی به رفتار درمانی موثر یک مشکل است. در یک مطالعه اخیر نشان داده شده که کودکان 3 تا 7 ساله مبتلا به ASD و مشکلات رفتاری می توانند تنها از آموزش والدین سود ببرند. بنابراین، در کودکان کوچکتر، اکنون می توانیم با اطمینان بگوییم که شروع به آموزش والدین صحیح است.

سوال: چگونه تحقیقات، سیستم های پزشکی و آموزشی و سیاست عمومی ما می تواند به حل این مشکل کمک کند؟

دکتر اسکاهیل: مطالعه آموزش والدین شامل 180 کودک بود. این بزرگترین بررسی تصادفی برای مداخله رفتاری در کودکان مبتلا به ASD بود. ما در حال حاضر به دنبال راه هایی برای اجرای آموزش والدین در مقیاس وسیع هستیم.

برای دریافت مشاوره رایگان برای درمان اتیسم و رزرو وقت می توانید با شماره های 09362020364، 02166013282 و یا شماره واتساپ 09364904632 تماس حاصل فرمایید‌. کلینیک رسش همیشه پاسخگو و در کنار شما می باشد.